Mensen die zeggen dat ze niet van baklava houden vertrouw ik nooit helemaal. Uitdagend statement, dat sowieso. Ik ga er dan gewoon van uit dat ze gewoon nog geen goeie baklava geproefd hebben in hun leven. En dat hun beeld gebaseerd is op een fabrieksversie gedrenkt in glucosestroop met margarine en gedroogde groene erwten. Die worden namelijk nogal eens gebruikt om de hoge kosten van pistache te drukken. Bonen en cashewnoten met groene kleurstof ook.

Daarbij zijn er heel veel verschillende soorten baklava. Syrische baklava bijvoorbeeld kan weer anders zijn dan Iraanse of Armeense. En dus lijkt het mij praktisch onmogelijk om al die soorten niet lekker te vinden. Eerst alles proeven overal ter wereld en dan pas zo’n statement maken.

De evolutie van baklava in Nederland

Turkse baklava is nu al best een tijdje hier. In 1959 arriveerde, als het goed is, de allereerste Turkse migrant in Nederland. En in de jaren zestig en zeventig kwamen er 65.000 mensen uit Turkije naar hier om te werken en een aanzienlijke bijdrage te leveren aan de welvaart van dit land. En daar zal ongetwijfeld iemand tussen hebben gezeten die een doosje baklava mee in de koffer nam. En iemand besloot als allereerste het hier te gaan maken en uit te delen. De eerste Turkse bakkerijen en supermarkten volgden en baklava verspreidden zich door Nederland.

Nederlanders met een Turkse achtergrond vormen de op een na grootste bevolkingsgroep in Nederland met 423.576 mensen in april dit jaar. En dat heeft tot op de dag van vandaag culinaire gevolgen die zich alleen maar verder lijken uit te breiden. Opende de eerste generatie vooral supermarkten en bakkerijen, de jongere Nederlands-Turkse generatie opent naast allerlei restaurants, lunch-, delicatessenzaken en andere ondernemingen ook hele mooie, luxe patisserieën. Waar kosten noch moeite gespaard worden om de allerlekkerste baklava van dit land te maken en misschien zelfs wel van Turkije.

Inmiddels zijn hier veel verschillende soorten baklava en ook andere patisseriesoorten te vinden, de sky is the limit en niks is te gek, met name in de grotere steden. Onlangs nog gespot: baklava met bladgoud. En de meer standaard baklava is zelfs terug te vinden in grote supermarkten en ook HEMA kwam een keer met een doos baklava tijdens Ramadan.

Goedkope vs goeie baklava

Baklava met pistache is (samen met bladgoud baklava :)) zo wat het summum op baklavagebied omdat pistache heel kostbaar is. Maar dan wel pure pistache en geen gek mengsel. Als de prijs per kilo laag is (rond de €10,-) dan weet je meestal al hoe laat het is.

Een goedkope baklava smaakt vooral mierzoet, zonder enige andere smaaklaag. En als pistache vermengt wordt met witte bonen en groene kleurstof ontbreekt de notensmaak of is ie vaag en muf. Alhoewel het ook fijn is dat die goedkope variant er is, voor mensen met minder budget, wil je natuurlijk eigenlijk het allerliefst verse noten proeven, zoals pure pistache en ook de volle smaak van ghee (geklaarde boter) of op z’n minst roomboter. En, de kwaliteit van de noten doet ook heel veel natuurlijk. Wat Turkse baklava betreft zweren veel mensen bij pistache uit Gaziantep, antep fistik.

Een Rotterdamse familiepatisserie

Een voorbeeld van een zaak waar je met een gerust hart baklava en eigenlijk al het andere op het menu kan bestellen (ze serveren ook hartige gerechten!) is Latadia in Rotterdam. De zaak wordt met heel veel liefde gerund door een familie (Osman, Hassan, Sengül, Fatma en nog twee neven) – hier deels op de foto:

Over elk ingrediënt dat hier gebruikt wordt is nagedacht. En alles is çok güzel – heel mooi en klopt gewoon.

Delicatessen uit Gaziantep

De eigenaren van Latadia hebben hun roots in Gaziantep en dat is baklava-technisch goed nieuws. Gaziantep staat op Unesco’s Werelderfgoedlijst voor gastronomie; het eten is daar zo lekker dat men het wil beschermen. Vroeger was dat gebied één met Syrië en ook dat zegt een hoop. Proef een keer Syrische baklava en je begrijpt waarom.

Bij Latadia komt eeuwenoude culinaire kennis samen met een nieuwe, frisse, generatie. De jongste van de familie heeft de boel ingericht en de zaak ziet er prachtig uit. Super strak afgewerkt maar – als je wat beter kijkt – wel mét een ziel:

Alles wat hier uit de keuken komt is allerminst een trend en is hopelijk hier om te blijven.

De eerste pluk antep fistik & huisgemaakte ghee

De pistache die gebruikt wordt in de baklava van Latadia is van de eerste pluk uit Gaziantep en daarmee het allerlekkerste.

De ghee (geklaarde boter) in deze baklava maken ze zelf met roomboter van een Rotterdamse boerderij:

Ghee maakt alle patisserie extra lekker omdat het een hele volle, nootachtige smaak heeft.

Mosselbaklava en de allerbeste katmer

Check ook deze midye baklava aka mossel baklava :

Prachtige pretpakketten die smelten in je mond. Ook deze clutches kon ik niet laten liggen:

En, als je daar bent, ga dan niet weg zonder de katmer geprobeerd te hebben. Een dunne knapperige envelop uit de oven waar de groene kleur van de pistache doorheen schijnt:

Turkse biscuits

En toen kwam de eigenaresse Sengül ook nog met deze fijne koekjes:

Kahqa ofwel ka’ak. Het Arabische / Turkse biscuitje. Met anijs-, venkel-, karwij-, sesam- en nigellazaadjes die knisperen bij elke hap.

Vroeger hadden Turkse oma’s en opa’s dit koekje vaak in huis vertelde Sengül me. Ze zijn niet echt zoet maar wel vol smaak door alle specerijen en zaden die er in zitten. Dus koop zo’n doos als je daar bent. De koeken blijven zo’n zes maanden houdbaar.

Ook gespot, deze pizzapunten, kadayif:

De künefe bij Latadia heb ik nog niet geprobeerd maar ik weet wel dat ie vers gemaakt wordt.

Hartige heerlijkheden Antep style

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de hartige heerlijkheden van Latadia patisserie! Ze maken ook hun eigen lahmacun – Gaziantep style. Eigenlijk zouden alle Nederlanders (ongeacht hun achtergrond) verplicht lahmacun moeten eten bij Latadia. Want dat is lahmacun zoals ie bedoeld is. Het gerecht heeft een rare reputatie in Nederland door veel te goedkope varianten en het wordt tijd dat dat beeld verandert. En ook dat we het lahmacun gaan noemen en geen Turkse pizza meer. Je leest daar meer over in mijn boek “All inclusive aan de keukentafel”.

Eet ook de beyran soep (in Gaziantep ook wel beyran kebab genoemd), een hartverwarmende, pittige soep met lamsvlees.

Eigenlijk mag je niks overslaan daar. Gewoon alles bestellen.

Etalage: