Een koekje o.i.d. bij de koffie of thee vind ik echt erg belangrijk. Ik kan niet ontkennen dat ik altijd lichtelijk geïrriteerd raak wanneer ik ergens een koffie of thee bestel en daar niks bij krijg. Of zo’n schmerig koekje van de groothandel. Maar niks is nog erger. Een goed koekje on the side is voor mij een reden om de ene tent boven de andere te kiezen.

Zaken die geen koekjes serveren hebben vaak wel enorme taartpunten in een vitrine staan. Zo van: haha wij zijn slim. Wij geven jou geen koekje, want anders bestel je die taart niet meer. Schraal en we hebben jullie door. Dus geef ons gewoon onze dagelijkse koek.

En: ook als je vrienden langskomen: stop ze dingen toe bij de koffie en thee. Daar hopen ze op nl. en het maakt alles beter en leuker.

Sterke koekengame

Een ultraknusse zaak waar je je voorraad goed kan aanvullen is Kaya Pastanesi in Rotterdam. Deze mensen hebben hun koekengame behoorlijk op orde:

Maar Kaya is meer dan koek alleen. Kaya pastanesi is een winkel met een geschiedenis. De patisserie wordt gerund door Yeliz, haar echtgenoot Hasan Dönmez en vader Nezif Kaya. Zij is in 2013 begonnen in de zaak die haar ouders in 1982 begonnen en is er praktisch opgegroeid. Ook haar kinderen rennen er nu rond. Kijk hoe leuk:

Haar vader, Nezif Kaya, staat nog steeds in de keuken en maakt tot op de dag van vandaag alles zelf. De koekjes dus maar ook de baklava, de lokum (Turks fruit) en de lahmacun (Turkse pizza). Veel mensen in dit land zijn lokum uit de fabriek gewend. Eet die van Kaya, die is echt lekker.

Aan de muren hangen foto’s van o.a. Nezif in vroegere tijden:

Het MT compleet:

Dadels met pistache, qatayef en tahinli

Het leuke aan Kaya pastanesi is dat alles net anders is dan bij de meeste Turkse patisserieën in Nederland. Papa Kaya is creatief en komt regelmatig met innovaties. Zie deze kokosrots boordevol hazelnoten bijvoorbeeld:

Of wat dacht je van deze apparaten:

Daarbij zijn Yeliz’ ouders eigenlijk Arabisch – ze komen oorspronkelijk uit een gebied in Zuid-Oost Turkije dat vroeger onderdeel was van Syrië. En dat betekent: veel pistache. Zoals hier bijvoorbeeld als spijs om dadels (maar ook vijgen) mee te vullen:

En er is qatayef – een gefrituurde dumpling gevuld met bijv. akkawi kaas en/of noten. Kaya vult ‘m met walnoot en kaneel. Immens populair tijdens Ramadan. En over die maand gesproken: bij Kaya Pastanesi maken ze dan ook tahinli. Een rond, lekker vettig brood met tahina en suiker. Bovendien zijn ze dan tot 22:00u open. Mega gezellig.

De vakman aan het werk in zijn atelier:

De beste Turkse pizza van Rotterdam

Uiteraard is ook de lahmacun (Turkse pizza) huisgemaakt:

Er wordt ook wel gezegd dat Kaya de beste lahmacun van Rotterdam verkoopt. En dus ben ik op dit moment druk bezig om alle Turkse pizza’s uit de havenstad te proeven :). Vaak komen die dingen uit de fabriek of zit er bulgur door de gehakt om de kosten te drukken. Een flinke kwak knoflooksaus en niemand die het proeft. Zo niet bij deze familiezaak. Dus breng je ze een bezoek, bestel dan zeker een exemplaar. En dan ‘t liefst zonder knoflooksaus, dan proef je hoe lekker ie is. En dan maak je de vader van Yeliz blij. Hij was het er namelijk niet mee eens dat er knoflooksaus geserveerd werd bij zijn creatie. Dus show some respect en skip die saus. Dan heeft hij niet voor niks staan zwoegen naast zijn oven op de smaak van echte lahmacun.

Groot worden met Kaya’s koekjes

Sommige klanten die vroeger als kind al naar Kaya kwamen, komen nu nog steeds. Verder is de klantenkring net zo divers als Rotterdam. Van advocaten en andere zakenlui tot studenten en complete gezinnen die een lahmacun komen eten. Sommige mensen rijden langs met de auto en geven het geld gepast. Yeliz gooit dan een pizza door het raam naar binnen. Of een börek gevuld met spinazie en kaas. Ook de minder bedeelden zijn welkom bij Kaya. Ze krijgen wat mee of mogen later betalen.

Tulumba a.k.a. bamiyeh:

Family affair:

Allen daarheen dus! Je kan er afhalen, bestellen of plaatsnemen. Van binnen heeft het zaakje wel wat weg van een Franse patisserie.