De binnenstad van Amsterdam is soms best een verwarrende plek om te zijn voor een entiteit zoals ik. Vooral de grachtengordel dan. Als ik daar ben, voel ik me nooit thuis. Ik heb het gevoel dat ik daar niks te zoeken heb. Chinese vastgoedtycoons en mensen met blauw bloed of gewoon heel veel geld misschien wel. En toeristen natuurlijk. Maar ik? Wat moet ik daar doen? Een foto maken van een omafiets op een brug? Of mijn gebit stukbijten op een wafel met roze coating terwijl ik een rondvaart maak? Geen kracht voor.

Taart versieren

Een tijdje terug deed ik mee aan een taartversierwedstrijd (hoezo heb ik daar dan wél kracht voor kun je je afvragen #doublestandards) en ik moest daarvoor in het centrum van Utrecht zijn. Totale hysterie was het (mede dankzij mijzelf). Een vriendin kwam kijken en nam me daarna mee naar misschien wel het kleinste eettentje waar ik ooit binnenstapte. Hoewel ik me heel even afvroeg hoe ik mezelf en vooral al mijn spullen daar kwijt kon, werd ik al gauw verleid door de gerechten op de kaart en best wel lage prijzen voor een tentje dat bijna verdwijnt tussen allerlei grote ketens die het straatbeeld van de Utrechtse binnenstad, zoals bijna elke binnenstad in Nederland, bepalen.

Later keerde ik er terug om te kletsen en te lunchen met de eigenaar Kim en dat gesprek (en ‘t gesmak) kun je hier terugluisteren.

Ienimini-hub

Dit tentje heeft een oppervlakte van ongeveer 20m2 in totaal. De ene helft keuken, de andere helft zitplekken. Het publiek is een mix van eigenlijk iedereen die je kan bedenken. Studenten, toeristje hier en daar, Vietnamezen (die ook erg blij waren met ‘t eten trouwens), enz.

De zaak in z’n totaal:

En dat was het dus. Roeien met de riemen die je hebt. En dat doen ze goed daar bij Kimmade.

Gỏi cuốn

Ik begon met de gỏi cuốn. Als je wil weten hoe je dat uitspreekt, klik je hier en vervolgens op het luidsprekerteken. Je kan ook gewoon vragen om rijstvelloempia’s. Het sausje erbij maakte alles af. Zoet, zuur en pittig. Dat proef je eerst en dan bijt je je een weg door dat chewy rijstvel heen om dan vervolgens terecht te komen in een overdaad aan knapperige groentes met hier en daar een stukje vlees:

Trouwens. Ik ben behoorlijk kapot op dit moment; ik had een lange dag en sportte 3 dagen geleden weer eens een keer en voel me sindsdien helemaal niet fit! Wat een leugen! Fit van sporten? Ik kan nauwelijks lopen. Het lijkt wel alsof ik een midweek lang een koets met  toeristen heb moeten voortrekken (over de grachtengordel). Maar deze post moet morgen toch echt wel live. Nu vond ik net dit filmpje en ik ontspande volledig:

En nu kan ik dus weer door.

Terug naar Utrecht. Zo doen ze dat daar met die rijstvellen, die rollen ze op speciale matjes:

Het leuke is dat daar vaak Vietnamese (ex-)studenten in de keuken staan die wat bijverdienen om hun studie te betalen; en die weten van wanten!

Noedelen

Even over de phở hieronder. De runderbouillon hiervoor heeft heeeel lang getrokken en je proeft kaneel en steranijs, wat ‘m heel warm maakt en doet denken aan de Marokkaanse en Franse keuken. Een tegenstelling wanneer je de frisse rijstvelloempia’s proeft. Maar wel weer afgetopt met frisse spullen zoals limoen, chilipeper, rode ui en koriander. Ik vond ‘t écht een ontdekking. 

Deze soep wordt ook veel als ontbijt gegeten.

Bergen noodles worden geprept in de mini-keuken:

Bánh xèo

En ik at dit:

Verse groenten met onder in de kom een knapperige pannenkoek van rijstmeel en kurkuma (geelwortel). Hieronder wordt ie in een pannetje gebakken:

Dit gerecht heet bánh xèo.

Een overview:

Er staat nergens ‘Kimmade’ op de gevel en dat maakt dat dit pareltje, ook al zit het in de binnenstad, voor outsiders toch nog een beetje verborgen is.

p.s.: er komt binnen een paar maanden een tweede (iets grotere) vestiging bij de Rembrandt bioscoop in Utrecht. (UPDATE: die vestiging is er inmiddels. Klik hier)