De nasibal. Tot voor kort vond ik het een belachelijke uitvinding. Ik snap het belang van krokante verpakkingen, begrijp me niet verkeerd. Die hebben mij al door menig leed heen gesleept. En ben ook te porren voor arancini. Maar de nasibal was mij een raadsel. Een lekker gerecht als nasi bereikt je vasteland en meteen ga je ‘t verpesten. Maar ik oordeelde onterecht, zo bleek later.

De ballen die ik at waren altijd droog en muffig. Tot ik op een dag binnenstapte bij Schraven in Breda. Na een lange dag zoeken naar nieuwe plekken. We deden nog een laatste rondje om te kijken of er misschien toch nog iets te vinden was toen mijn aandacht werd getrokken door opvallende verlichting aan de overkant van de straat. We staken over en gluurden naar binnen. Het was er razend druk en er werd volop gebakken. Er was iets gaande daar… Dit was niet zomaar een friettent. We maakten eerst ons rondje af maar keerden al snel terug om onze buiken hier rond te eten aan allerlei lekkers. De hele zaak zat vol met gezinnen die uit eten waren in dit cafetaria.

Friet voor de ziel

Eigenlijk zouden we allemaal één keer per week (op z’n minst) friet moeten eten, met alles wat daarbij hoort. Mayonaise, knakworstje, goeie kroket. Blikje cola. Is goed voor je ziel, geloof mij. Wel goed spul dan hè. Je wil geen kater na zo’n maal, nee, je wil je vervuld voelen. Bij Schraven maken ze ook nog eens heel veel zelf en de nasibal die ik daar proefde wordt gemaakt volgens het recept van de grootmoeder van de eigenaar. Dat is nooit veranderd en bestaat alleen in de hoofden van het eigenaarskoppel. Pas als zij er mee stoppen wordt het recept overgedragen aan hun kinderen.

Hele generaties Bredanaren (is dit een woord?) zijn groot geworden (en worden nog steeds groot, jong & oud) met deze nasiballen. Heel vroeger werden ze ook aan de vele café’s in de straat verkocht. Dat liep als een malle natuurlijk.

Ik keerde nog eens terug om met Tenny Tenzer een video te maken over deze prachtplek voor de Volkskrant. Zie hier:

https://www.facebook.com/volkskrant/videos/1865381280150241/?hc_ref=ARQQm8JYsTiZlDs0Dhr2_SipYjmRt5IEMw4m-oYS5l1LmzI840soCi6uVjj3Y_FLYCg

Even een rondje door de zaak.

Kijk ze hebben hun eigen mooie papier, van vroeger nog:

Het begon ooit met ijs.

En onder deze boogjes groeien hele gezinnen groot. Heel vroeger, aan het begin van dit alles, fungeerde deze hoek als bedstee:

De eigenaren, Cor & Gea Schraven die met hart en ziel de zaak runnen:

 Bergen friet gaan er doorheen, daar in Breda:

Met deze briljante masjien worden de aardappels geschild en gewassen:

En daar worden zalige frieten van gebakken.

De Pan der Pannen

Deze pan is de familie Schraven goud waard. Ze worden niet meer gemaakt, vertelden zij mij, en dit is de pan waar de nasiballen in gebakken worden. Deze wordt verplaatst als ware het een pasgeboren baby. Met heel veel TLC (tender loving care):

De opvolging:

En dan nu over naar die nasiballen. Waarom nemen emigranten hele ladingen mee terug naar hun nieuwe thuisland? Waarom zijn er mensen die dit op één dag als ontbijt, lunch en avondeten eten? (Ja, dat gebeurt dus.) Omdat de ballen pit hebben. Ze zijn krokant en de structuur van de binnenkant neigt een beetje naar die van een kroket. Geen droge rijstbol maar een smeuïge vulling. Ze zijn lekker peperig en dus absoluut geen flauwe hap. Je wordt blij van deze ballen.

Er wordt wat afgedraaid daar in Breda, zeker tijdens carnaval en met voetbalwedstrijden van NAC. Zie je dat mooie raam hier op de achtergrond? Stamt nog uit 1906 geloof ik…Om en nabij.

Perfecte sneeuwballen zouden dit zijn:

Drie generaties bij elkaar:

Op naar Schraven allen! En zorg dat je voldoet aan de door mij aanbevolen wekelijkse hoeveelheid friet. Wat ik ook proefde: het befaamde knakworstje en een frietje stoofvlees. #zininnu

Cafetaria Piet Schraven