Editorial
Dit museum moet iedere, zelfrespecterende foodlover bezoeken…
In dit foodlover museum vind je hele wanden met eten erop. Er liggen hele rijsttafels uitgestald en hier en daar lees je wat over de historie van de gerechten.
Als ik op reis ga, is dat, sinds jaar en dag, first & foremost, voor het eten…Het weer ook zeker. Zeer belangrijk. Maar als een land goed eten heeft ben ik al snel vertrokken.
Toen ik klein was en op reis ging met mijn ouders, hield mijn vader minstens zoveel van musea. Dus als wij in Rome waren gingen we het een na het andere museum af. Ik trok dat toen zeer slecht, kan ik me herinneren. Daar stond tegenover dat mijn vader ook door bossen en bergen reed om dat ene restaurantje te vinden waar alleen maar dorpelingen aten en waar het bijzonder lekker was. De tocht over bergweggetjes in het donker was vaak spannend en mijn broer, moeder en ik gilde dan dat ie maar beter om kon keren, maar als we daar aankwamen en het eten eenmaal ter tafel kwam, was alles al gauw vergeven, vergeten en gegeten.
Inmiddels heb ik een museumjaarkaart dus het heeft toch iets gedaan. Die geforceerde museumbezoeken.
Een paar weken terug hing ik ergens in Penang, sabbelend aan het vruchtvlees van een kokosnoot. En op mijn laatste dag daar, kwam ik op een geweldige plek terecht: het Wonderfood Museum.
Hilarisch en interessant ook wel. Over het culinaire erfgoed van Penang. En daar kan een hoop over verteld worden. Je kan daar dus helemaal los. Kijk maar:
Me & een vijver laksa:
Pannenkoekendag:
Dit is ook meteen hoe je als vrouw, traditioneel gezien, moet zitten als je vanaf de grond eet. Met je benen naar achteren. Mannen zitten in kleermakerszit. Echt niet genderneutraal maarja.
In dit museum vind je hele wanden met eten erop. Er liggen hele rijsttafels uitgestald en hier en daar lees je wat over de historie van de gerechten. En ik vond er de allergrootste cendol die ik ooit zag.
Bij één van de uitleg bordjes stond dat Maleisiërs dol op eten zijn en zes maaltijden per dag eten. Wat houd ik van deze mensen en wat voelde ik me daar thuis!!!
Ook leuk om te weten: nasi kandar, een gerecht dat oorspronkelijk uit de Indiase moslim-community komt, is rijst geserveerd met verschillende vlees-, vis- en groentegerechten en de naam komt van nasi = rijst en kandar = het woord voor met een stok over je schouders dingen dragen. Dit dus:
Zo werd vroeger nasi kandar verkocht. Bij Laksa gebeurde dat ook zo en bewoners namen dan hun eigen leuke lunchbox mee, je weet wel zo’n exemplaar met meerdere verdiepingen:
Ik wacht nog steeds op de dag dat er ook door Nederland dabbawalla’s gaan crossen om lunch rond te brengen.
Wat ik ook niet onvermeld wil laten is het feit dat je in dit museum op de foto kan met enorme onde onde’s a.k.a. onde2. Dit wil je. En er is een kamer met de allerduurste etenswaren van de wereld. Nog maar een keer het bewijs dat sommigen op deze aarde alle contact met de realiteit kwijt zijn. Zo kun je in Abu Dhabi cappuccino met 24k gold drinken (#why) en bestaat er een pizza die je $4.200,- kost.
Kijk het ding is dat je niet de hele dag kan eten. Daar ben ik inmiddels achter. Ik baal daar van want: so much food so little time en zeker in Penang waar de keukens van India, Nyonya, Borneo, Engeland, Nederland (ja, ja #represent), China, Maleisië, Thailand en Portugal samenkomen. En het fijne aan dit museum is dat het wel over de culinaire rijkdom van Maleisië gaat maar je er even niet kan eten.
Kleine tip: neem wat cash geld mee want ze hebben een museumshop met fantastische souvenirs zoals koelkastmagneetjes in de vorm van rode pepers, kommen laksa en andere eetbaarheden.
- 49, Lebuh Pantai, George Town, 10200 George Town, Pulau Pinang, Maleisië
- Openingstijden: elke dag van 09:00 – 18:00u
- Telefoonnummer: +60 4-251 9095
- Entree: RM25 (€5,25) voor volwassenen en RM15 (€3,15) voor kids.
