Beverly Hills in de Maghreb

Begin dit jaar sneakte ik weg naar Afrika en boekte ik een fabuleus hotel in Marrakech en werd ik gezegend met de allerdikste upgrade ooit. Ik boekte een standaardkamer maar kreeg een Beverly Hills-achtige toestand in de vorm van een suite zo groot dat ik mijn 30 minuten bewegen per dag makkelijk binnenshuis kon doen. Overal kunst, tapijten, een hele lange muur helemaal van glas, een eigen zwembad, een heel diep en breed bad, een enorme tuin en een bed op een podium, ook altijd fijn. Als je dit wil zien, check dan de hoogtepunten onder ‘Marrakech’ in mijn instaprofiel. Krijg je geen spijt van.

Ana mjouja

Mensen waarschuwden me omdat ik als vrouw alleen op reis ging naar Marokko. Ik een trouwring mee (kei duur zo’n ding) en in het Arabisch geleerd hoe je zegt dat je getrouwd bent (ana mjouja) en hoe je zegt dat je man in het hotel is (rajeli fil hotel). Maar de hele week lang heb ik nergens last van gehad. Voor niks die uitspraak geoefend. Ik ben geen enkele keer lastiggevallen. Terwijl ik  in Parijs met een vriendin belaagd ben op een boulevard. Dus ik ben of van de markt of mensen hebben hun fantasie de vrije loop gelaten.

Coming home: mijn tweede thuis

Marokko voelt inmiddels als een tweede thuis. Als ik in mijn buurt in Amsterdam naar de bakker ga kom ik thuis met harcha, msemen en khobz en in Marrakech is dat niet veel anders. De mensen in Marokko zijn mijn mensen want in Nederland ben ik bevriend met Nederlandse Marokkanen en woon ik naast ze in mijn buurt waar ik ook een beetje Marokkaans-Arabisch leerde. Met genoeg overtuiging uitgesproken wek ik de indruk dat ik al jaren in Marokko woon. Handig bij onderhandelen.

Misschien maak ik nog een video met onderhandeltips voor de Maghreb want ik ben best heel goed in het zetten van een goeie scene. Grootste compliment tijdens mijn trip: de Marokkaanse taxi chauffeur waar ik mee onderhandelde en die diep zuchtte en zei: ‘you’re very hard, ok yalla, 20 Dirham’. Laat het duidelijk zijn dat ik niet zo’n schrale ben die alles helemaal tot het bot uit onderhandelt. Ik gun mensen een normaal bedrag maar waar een toneelspel vereist is, sta ik vooraan.

Ik ontdekte een aantal heerlijke plekken om te eten en te drinken en ik denk dat ik na 6 dagen Marokko net zoveel suiker op had als dat ik normaal in een jaar of anderhalf eet. Na een hoop couscous, b’stilla en ‘Moroccan salads’ had ik zin in iets anders. Ik raakte aan de praat met een vrouw met Senegalese roots en vroeg haar of ze wist waar ik lekker Senegalees kon eten.

Le Petit Dakar

En zo kwam ik bij Le Petit Dakar terecht. Niet ver van Jardin Majorelle (5 min. met de taxi) en ook niet ver van mijn favoriete café daar, waarover later meer.

Tot nog niet zo heel lang geleden was Marokko voor veel migranten vooral een doorgang naar Europa. Maar tegenwoordig is het voor steeds meer Afrikaanse migranten een eindbestemming. Europa is te riskant en duur.

Bovendien groeit de economie in Marokko. Daarbij is het migratiebeleid liberaler dan in de meeste Afrikaanse (en waarschijnlijk ook Europese) landen en in 2014 kondigde de koning een voor dat continent ongewone beslissing aan: hij gaf een generaal pardon aan de ongedocumenteerde migranten in zijn land. Meer dan 23.000 mensen, met name uit Senegal, de Ivoorkust, Kameroen en Nigeria, ontvingen een verblijfsvergunning. In 2016 was er nog zo’n pardon en dit soort vergunningen blijft drie jaar geldig en wordt automatisch verlengd, tenzij iemand overtredingen heeft begaan. Om in aanmerking te komen voor de legaliteit moest je als immigrant óf min. twee jaar getrouwd zijn met een Marokkaan(se) óf minimaal vijf jaar in Marokko zijn waarvan je er twee gewerkt hebt.

Hierdoor is een grote groep migranten legaal en kunnen zij bijv. een eigen restaurant starten. En dat deed de eigenaresse van Le Petit Dakar samen met haar dochter:

Een klein, schattig en superschoon zaakje. Ik bestelde thieb poulet. Thieb betekent rijst en dan dus met kip en dat zag er zo uit:

Heel goed dus. Linksboven zie je een bakje met sosu kaani, een soort harissa. De rijst is gekookt in een tomatensaus en lekker chewy. Senegal’s antwoord op de Nigeriaanse jollof rice.

☆ In Nederland eet je hier jollof rice ☆

De kip was gemarineerd en errug mals (er zouden toch boetes moeten komen voor het uitdelen van droge kip ofnie?!) met een paar goeie, zachte stukken gestoofde aubergine en wortel erbij. Zwaar lekker:

Al dit genot op een bord voor 60DH, zo’n €5,50. O, joy! Ik kon weer uren vooruit.

Als je je eten niet opkrijgt laat het dan inpakken en geef het aan de mensen van de straat. Die zijn er helaas genoeg.

Sengal’s klassiekers

Bij Le Petit Dakar serveren ze ook thieboudienne a.k.a. chebu jen – een Senegalese streetfood klassieker gemaakt met dezelfde rode rijst en vis. In Amerika bestaat een vergelijkbaar gerecht: Charleston red rice of Savannah red rice. Je vindt het met name in Georgia en South Carolina en het is meegenomen door de tot slaaf gemaakte bewoners van West-Afrika. En nu werd het dus meegenomen van Senegal naar Marokko. Comfortfood met een kick.

En je kan er terecht voor chicken mafe – een stoofgerecht van kip in pindasaus. En voor de liefhebbers: fataya – Senegalese empanada’s en ook: nems. Loempia’s dus. Een Vietnamese invloed op de Senegalese keuken.

Wie in Nederland Senegalees wil eten gaat hier naar toe.

Senegal was vroeger nl. een Franse kolonie en tijdens de Indochinese oorlog stuurde Frankrijk meer dan 50.000 soldaten uit hun Afrikaanse kolonies naar Vietnam toe en veel daarvan kwamen uit Senegal. Sommige Senegalese soldaten trouwden met Vietnamese vrouwen en die kwamen tijdens de oorlog in Dakar terecht. En natuurlijk namen zij hun keuken mee.

Als je nooit eerder Senegalees at dan is Le Petit Dakar de perfecte plek voor een eerste keer. En ook voor wie wel weet wat het is en ernaar verlangt: dit is je plek!

Le Petit Dakar 

• Rue ibn aicha tegenover clinique du Sud, Marrakesh 40000 Marokko
• Telefoonnummer: +212 627-934559
• Het eten is halal en er wordt geen alcohol geschonken

Ben je (culinair) journalist, blogger of mede-foodie en word je enthousiast van mijn content? Leuk! Wanneer je mijn ontdekkingen wil gebruiken voor een recensie of artikel in de krant, een magazine, website of waar dan ook, dan zou het cool zijn als ik daar ergens de credits van terugzie. Ik reis nl. stad en land af om deze bijzondere plekken te vinden en dat kost veel tijd en moeite. Bovendien vraag ik, om onafhankelijk te blijven, geen geld aan de restauranthouders voor mijn publicaties. Je mag me ook benaderen via info [at] mooncake.nl zodat ik een bijdrage kan leveren aan de content die je gaat maken.