Als je in Europa West-Afrikaans wil eten ga je ‘t beste naar Londen of Parijs maar ook in Antwerpen en Amsterdam kun je, als je goed zoekt, je heil halen. Voor Ghanese kenkey, beter dan in Ghana kun je in Antwerpen hier terecht. En voor fufu & palmnut soep ga je naar Lomnava Kenkey House.

Een tijdje geleden maakte ik kennis met Nigeria’s red sauce. Zo gemaakt en overal lekker bij. Met een overdaad aan ui, rode peper en tomaat. Ik zocht vergeefs naar een goed Nigeriaans restaurant. En toen op een dag, als een donderslag bij heldere hemel, kreeg ik een bord met gebakken vis en plantain uit de Bijlmer doorgestuurd. Niet per koerier (helaasch) maar per insta. Het bleek Nigeriaanse kost. Uit de beloved Bims.

In de Bims huist nl. niemand minder dan de Koning van de Suya – Obalade Suya. Kamal, zijn vrouw Arwa, de Koningin van de jollof, zo bleek, en nog enkele helpende handen, roeren daar de hele dag in hoge potten en pannen…

…en fabriceren moi moi a.k.a. moin moin (zwartoogbonenpudding, meestal gestoomd in bananenblad), egusi soep o.b.v. gemalen pompoenpitten, jollof rice (de nasi van o.a. Nigeria; heel West-Afrika claimt de allerbeste te maken. Komt oorspronkelijk uit Gambia en Senegal maar zeg dat niet hardop tenzij je nood hebt aan een flinke discussie), nkwobi – een Nigeriaanse delicatesse, niet voor iedereen weggelegd want met koeienvoeten en de crowd pleaser fried plantain:

…en suya. Suya is Nigeriaanse kebab met gember, peper en pinda en dat ziet er zo uit:

Smakelijk vlees met een goeie bite, genoeg gember en spice. Heel geschikt als snack bij de borrel als je ‘t mij vraagt.

De King & Queen…

…begonnen ooit op Kwaku Festival om achteraf platgebeld door hongerige mannen en vrouwen die niet meer zonder hun gegrilde vlees konden. Al snel werd er een eigen eethuis geopend en inmiddels maken ze veel meer dan alleen suya.

Dit bijvoorbeeld:

Gebakken tilapia met fried plantain:

Afrikaanse Fanta erbij:

Je krijgt een kommetje met water op tafel om je handen te wassen zodat je lekker met je rechterhand (!) de boel op kan eten. Grote stukken krokante vis scheurde ik af; goudbruin van buiten en hagelwit en zacht van binnen. Vingers aflikken (en dat wil je) doe je pas aan het einde als iedereen klaar, en alles op is.

Dit ziet er gewoon errug goed uit zeg nou zelf:

En fried plantain ja wat kan ik zeggen. Troostrijke rondjes waar ik van bleef eten.

Samen met Robin Bekker/Lukraak maakte ik voor de Volkskrant een video over dit alleraardigste eethuisje, zie hier:

Zoals je in de video ziet is de keuken groter dan het restaurant zelf. Niet gloednieuw maar wel brandschoon. En iedereen daar, van de medewerkers tot aan de klanten waren heel open en aardig. Great vibes.

Het wordt weer eens duidelijk: op culinair gebied is er verschrikkelijk veel te krijgen in dit vlakke land van ons dus knijp maar even in je handen, jij lezer. En grijp daarna metro 54 naar Bullewijk en dan 5 min. lopen.

Obalade Suya