Helaas is Palmyra Castle sinds 1 januari 2018 gesloten. 

Een tijdje terug deed ik een Syrische prachtvondst in Rotterdam. Het artikel vind je hier. Maar wat doe je als een Amsterdammer bent die nooit z’n stad uitkomt omdat je denkt dat dat toch niks toe zou voegen aan je levensgeluk? Die mensen heb je. Of als je simpelweg de kracht niet hebt om naar Rotterdam af te reizen? Dan ga je vanaf nu gewoon naar Amsterdam-West!

Daar ontdekte ik nl. een parel pur sang. In deze blogpost keer ik terug naar de kern van mijn blog, naar waar het allemaal eigenlijk om draait op Mooncake – parels die verborgen liggen. Plekken waar je, in de waan van het leven, zo voorbij zou lopen omdat je er vanuit gaat dat daar toch niks te halen valt wat je kan bekoren.

Bij dit tentje komt dat omdat je niet zo goed naar binnen kan kijken of kan snappen wat het nu precies is dat ze daar doen.  Er staat wel een bord voor het raam dat begint met hamburger en pizza en iets van kroket en patat. Tja, denk je dan, dat hebben ze hier om de hoek ook. Waarom zou je nou juist hier naar binnen gaan?

Omdat je een blog hebt dat Mooncake heet en dit nou eenmaal je werk is. Iets in mij vroeg zich af of dit het was of dat ze hier meer in hun mars hadden…

Dat laatste bleek waar en gelukkig maar want dan heb ik weer iets om over te schrijven. Soms vragen mensen weleens: “en wat ga je doen als de verborgen parels op zijn?”. “Sterven”, zeg ik dan.

Hahaha.

Ok. Terzake.

Het eettentje in West bleek gerund te worden door een hele aardige, blijmoedige Syrische man genaamd Saber, die alle heerlijkheden die hij in zijn vaderland at, nu hier maakt. En daar mogen wij maar wat blij mee zijn! De Syrische keuken geeft weer een nieuwe dimensie aan het Arabische eten dat er, alhamdullilah, al is in ons platte land.

Ik at van alles en nog wat. Verschillende mokabilat (Arabische mezzes) waar je hier een deel van ziet:

Fantastisch. Je dacht ik krijg hamburger met friet en kroket en dan komt dit ter tafel. Ik piepte van geluk.

De rode dip heet muhammara, gemaakt van paprika en vergezeld door o.a. komijn, citroen en knoflook. Turkije e.v.a. hebben inmiddels ook een versie maar muhammara schijnt oorspronkelijk uit Aleppo te komen:

Lekker pittig was deze en daar houd ik wel van.

Ik neem even de dips verder met jullie door. Hieronder zie je zijn baba ganoush met granaatappel(melasse), citroen en knoflook…fris, zuur, een beetje pittig en ook een klein beetje zoet. Een hap is een grandioze ervaring.

En de mtabbal…net als de baba ganoush een auberginedip maar deze is o.b.v. yoghurt en tahina. Waar rook en romig elkaar ontmoeten:

Falafel was er ook…en achterin zie je stapels flatbread om mee te dippen tot je niet meer kan…

De falafel was dit keer niet zelf gemaakt maar evengoed lekker. Maar meestal maakt hij die dus ook zelf – meteen een reden voor mij om binnenkort weer eens naar West te fietsen om ook die te proeven. Met een goed sausje erbij:

De kibbeh was lekker knapperig en gevuld met lamsvlees. Ik hou van kibbeh…de krokante korst is gemaakt van bulgur, en lamsgehakt – vaak op smaak gemaakt met bijv. kaneel en ui en de binnenkant is dan weer gevuld met diezelfde lamsgehakt en weer op smaak gemaakt met allerlei kruiden en vaak ook met pijnboompitten. Degene die dit bedacht heeft, moet grote lol in het leven gehad hebben.

Of het was gewoon een slager met een overvloed aan lamsvlees.

Ik knipperde één keer met mijn ogen en de helft was weg:

De fattoush was zalig:

Soms zie ik ook fattoush recepten voorbij komen die het hebben over enkel toasten van de pita en dan in stukjes scheuren. Ik denk dan: NEE, NEE, NEE, lieve mensen!!! Waarom alleen toasten als je ook kan toasten én bakken? Vele malen lekkerder want knapperig als een chipie. En meteen ook één van de vele redenen waarom je voor fattoush kiest en niet voor een boerensalade met yoghurtdressing uit het koelvak van de Kruidenier des Vaderlands.

De oorspronkelijke fattoush versie schijnt er één te zijn met geroosterde pita die daarna in citroensap en water geweekt werd…Traditie of niet, mijn voorkeur gaat toch echt uit naar de krokante variant.

Kijk dan toch:

Die gebakken stukjes pita bovenop, knapperig en wel, hier en daar een granaatappelpit voor een friszuur element, op de stukjes komkommer zie je sumac, een beetje ui…heerlijk. En helemaal nu de hitte er weer een beetje aan zit te komen.

Een mooie tabouleh:

En ik proefde Maria. Saber komt uit Kamishli, het Noord-Oosten van Syrië. En Maria is een specifiek gerecht uit zijn regio. Ik was met een Syrische vriendin uit Aleppo en zij had dit nog niet eerder gegeten. Maria is knapperig brood besprenkeld met friszure granaatappelmelasse en gevuld met gegrilde gehakt met ui en peterselie…

M’n mattie uit Aleppo was licht sceptisch over het eten bleek achteraf. Ze vertelde me dat mensen uit Aleppo altijd opscheppen dat hun eten het allerlekkerste is.  Maar zelfs zij vond dit erg goed en was onder de indruk.

Oh en, je kan er dus ook nog leuk zitten. Dat zie je van buiten niet echt maar achterin heb je gezellige hoekjes met kleden en schalen en lampen en foto’s van Palmyra (ooit voordat gekken de boel overnamen, de stad van de Duizend zuilen) waar je kan loungen als een King of Queen. En dan mét al dat lekkers dat ik net beschreven heb en nog meer…

Naast de gerechten hierboven eet je er nl.  ook nog andere mezzes zoals hummus, labneh, kibbeh nayyeh (de kibbeh variant maar dan met rauw vlees), ful medames, djnahat (kippenvleugels met citroen), batata harra (letterlijk vertaald: pittige aardappelen) en gevulde wijnbladeren maar ook kebab, lamskoteletten, enzoverder enzovoort. En hambugers en pizza natuurlijk.

Het spreekt voor zich dat ik dit (nog) niet allemaal heb kunnen proeven. Ik ben 30, over niet al te lange tijd komt mijn stofwisseling naar alle waarschijnlijkheid stil te liggen. Dus aan jullie de opdracht om daar helemaal los te gaan met bestellen!! Goeie tip ook om af te halen als je gaat picknicken in het park en bovendien zijn ze tot laat open. Niks “de keuken sluit 21u, hier heb je een bakje pinada’s” – voor de late trek kun je er ook heen!

Saber serveert ook Syrische koffie, muntthee en verse jus d’orange maar ook wijn is een optie. En als toetje raad ik je aan de halawet el jibn te proberen – zoete kaasrolletjes o.b.v. semolina, mozzarella, suiker en oranjebloesem- of rozenwater en pistache of voor de riz b haleeb – een Libanese rijstpudding.

Allen naar daar!

Palmyra Castle – Levant Cuisine

Helaas is Palmyra Castle sinds 1 januari 2018 gesloten.