Het is alweer ruim een week geleden dat ik één van de lekkerste, meest geweldige en uitgebreidste ontbijten at die ik tot nu toe at in m’n ellenlange leven (30 jaar duurt het nu al).

Terwijl ik dit schrijf, drink ik een kopje witte thee van een Chinese theemeester uit Penang met shat kek ma – een Maleisische biscuit in de vorm van een vierkante rots van gebakken stukken koek, bij elkaar gehouden door caramel. Ze verzinnen het wel daar in Maleisië.

Penang was fantastisch. Het was een verademing om weer eens op een plek te komen die je vreemd is en waar mensen het net even allemaal anders doen.

Footblogger

Maandag 5 maart vloog ik met Qatar Airways naar Doha en vanuit daar door naar Penang. Mijn entree op Hamad International Airport was ietsje anders dan ik voor ogen had. Ik had nl. voor ogen dat ik daar, in het beste geval, al flanerende een leuke sjeik zou ontmoeten maar op Schiphol Airport sloeg het noodlot toe. Ik stond op de platte roltrap met zo’n trolley, jeweetwel. Voor mij ook een vrouw met trolley, met dochter en schoonzoon. Deze vrouw begreep niet dat ze de hendel van de trolley moest loslaten om ‘m op de rem te krijgen. Dochter schreeuwde instructies naar haar. Vrouw liet hendel los. Gelukkig maar want ik stond achter haar. Maar toen we bovenaan kwamen, begreep de vrouw niet dat de hendel weer ingedrukt moest worden om de trolley opnieuw in beweging te krijgen. Trolley bleef staan, roltrap bleef draaien, mijn trolley tegen haar trolley, mijn voet tussen haar en mijn trolley in. Al mijn spullen vielen op de roltrap en voet vouwde dubbel. Vrouw en dochter kozen eieren voor hun geld en sneakte snel weg. Schoonzoon bleef achter en mocht het oplossen.

Ik zag mijn trip al aan me voorbij gaan. De schoonzoon verklaarde dat zijn schoonmoeder gek was en daarom weg was gelopen. Waarvan akte. Ik strompelend, vloekend en hinkelend naar de bagage drop off. Het leek wel mee te vallen. Maar hoog in de lucht ging mijn voet helemaal los. Wel terwijl ik al business classend in een supercomfortabele houding hing met een glas champagne naast me en Oum Kalthoum in m’n oren maar de pijn werd daardoor natuurlijk niet minder. Ik kreeg een paracetamol en TLC* van de Qatar Airways crew. Betere zorg dan ik ooit van een dokter in Nederland heb gehad, dat wel. Later lees je meer over mijn business class ervaring.

(*Tender Loving Care)

Eenmaal aangekomen in Qatar werd er medical assistance gevraagd. Ik kreeg een icepack, temperatuur werd gemeten, bloeddruk, ze wilden me ook nog prikken voor mijn suiker maar dat leek me ietwat overtrokken. Ik kreeg een ibuprofen en werd met een golfkarretje naar een rolstoel gebracht. En met rolstoel en al ging ik de security door. Geen sjeik die me aankeek. Wel een paar kinderen van 5.

De ibuprofen hielp wel gelukkig en ik probeerde hier en daar wat te lopen. En echt heel gelukkig, ging het snel over. Wat was ik blij en dankbaar en nederig en alles. Soit. Genoeg over mijn voet. Ik ben tenslotte foodblogger en geen footblogger. En jij bent hier natuurlijk voor het eten.

De culinaire finale

En eten, dat heb ik gedaan in Penang! Penang schijnt de allerlekkerste en beste en meest gevarieerde plek te zijn van Maleisië wanneer het op het eten aankomt. Je eet er een mix van Indiaas, Chinees, Maleisisch met verder o.a. Thaise, Indonesische en Britse invloeden. En het aanbod lijkt inderdaad oneindig. Mijn foodtrip werd elke dag weer lekkerder en bijzonderder en op de dag van vertrek, zaterdag, beleefde ik, samen met mijn nieuwe Maleise vrienden, The Grand Finale op een markt die je niet in je reisgidsje vindt. En daar ga ik mee beginnen.

Deze plek ligt in een buurt ten zuiden van George Town. Even het centrum uit dus maar een Uber kost een paar euro en dit is zo de moeite waard. Als je in Penang bent, regel dan gewoon dat je een ochtend uittrekt voor deze plek! Je krijgt geen spijt, ik zeg het je. De avonden daarvoor bevond ik me op allerlei nachtmarktjes en at ik ook heerlijk maar ik had nog niet het gevoel dat ik er was, eettechnisch. Char kway teow is megalekker, net als roti canai maar ik zocht dingen die ik echt nog niet kende en mijn vasthoudendheid werd beloond. In de vorm van een ontbijtmarkt die zijn weerga niet kent…

De allerleukste halal ontbijtmarkt

De markt heet Astaka Taman Tun Sardon en je kan er elke dag van 06.30 – 12u terecht om de beste bodem denkbaar te leggen. Zaterdag schijnt de beste dag te zijn omdat dan (bijna) alles open is. Toen ik er was, was het een drukke bedoeling met enkel Maleisiërs die het er eens flink van gingen nemen, en terecht. Het ene stalletje na het andere is de moeite waard. Ik wist gewoon niet waar ik moest beginnen met bestellen en beelden schieten, ik was volledig overweldigd. Dat weerhield me er niet van alsnog heel veel verschillende gerechten te proeven. Zoals deze kraakverse apom met een heerlijke kokoschutney:

En een assortiment aan goddelijke zoetigheden van deze dames:

En ik proefde paruppu vadai, een klein lief linzenkoekje:

Deze man hing daar aan de muur:

HOI!

Dit was een stuk van onze ontbijttafel:

Even over de rijstmeelkokospannenkoekjes bovenin op het blauwe bord. Serabai heten ze van de stal Serabai Istimewa. En dan links daarvan op de foto dat blauwe schaaltje met een dikkig kokossausje, zo goed. Kijk even hoe fluffig (nieuw woord v.a. nu) deze serabai is:

Wat een textuur. Zou er dan toch een God bestaan?

We bestelden ook nog nasi lemak, de ikan telur variant, heerlijk ook:

En roti jala!! Wat een hit!

Jala betekent net, omdat er gaatjes in deze, in dit geval, superzachte roti zitten. En dan met die zalige curry, wat een feest.

Zoek ook deze stal & bestel. De kraam heet Wahid Roti Canai, één van de weinigen met een naam. Kijk haar gaan:

En kijk hem gaan met zijn murtabaks, ieder zijn eigen specialisatie:

Alles zo vers en goddelijk. Als je dan een roti canai wil eten, doe dat dan hier.

So much food so little time

Het vette aan deze markt is, dat je in één klap zoveel bijzonders kan proeven en even weg kan stappen van de ‘standaard’ roti canai en char kway teow waar iedereen het over heeft. Dit is culinair Penang op z’n best.

Wat je in dit artikel ziet, is slechts een fractie van wat er nog meer verkrijgbaar was op deze prachtplek. Ik had te weinig tijd om alles te proeven en mee te maken.

Dingen die je ook kan krijgen op de markt maar die ik niet heb geproefd:

• koay teow th’ng bij de Sri Buana – een goed gevulde kom rijst noodle soep
• nasi lemuni – met o.a. djeruk purut (limoenblad) erdoorheen!
• peknga – nóg een pannenkoeksoort
• en zoveel meer…

Ik maakte ook nog een video over deze markt, zie hier:

Gerelateerde berichten

Editorial

Dit museum moet iedere, zelfrespecterende foodlover bezoeken…

Lees meer

Restaurants

De allerbeste Maleisische troostsoep eet je hier: when Hongkong meets Malaysia

Lees meer

Boodschappen

Deze mooncakes met mandarijn, kastanje en oolong mag je niet missen!

Lees meer