Een paar weken terug nam ik een verkeerde afslag in Amsterdam-Noord. Ik was onderweg naar de Ceuvel maar reed per ongeluk een stukje om en kwam toen bij een straatje dat aan braakliggend terrein ligt met voornamelijk autogarages. Ik reed een stukje verder en zag een lounge. Boven de lounge hingen rode lichtjes die samen het woord ‘open’ vormden. Mijn mooncake-sensoren gingen op actief. Ik sprong van de scooter waar ik achterop zat en liep richting de trap. Ik vroeg aan een schattig joch dat al loungend de trap barricadeerde of er boven een restaurant was. Hij haalde zijn schouders op; ‘t zei hem weinig. Ik stapte over hem heen en liep naar boven. Daar heette een charmante man me welkom. En ja, ik kon daar wel degelijk eten. Eritrees / Ethiopisch welteverstaan. Ik beloofde hem een paar dagen later terug te komen om te proeven (want, again, ik had natuurlijk, zoals zo vaak, al gegeten)  en, als het de moeite waard was, er een blog over te schrijven.

Foodfissa in Amsterdam-Noord

We moeten het dringend hebben over restaurant Semai, lieve lezers. Daar kan je een ware foodfissa beleven en dat kan nog tot een uur of 12 ‘s nachts. Heel fijn vind ik, want het overkomt me zo vaak dat ik laat op de avond nog wil eten en dat veel keukens dan al dicht zijn. “Alles is al opgeruimd” of “De koks zijn al naar huis” roept men dan en er is dan ook geen borrelnoot meer te krijgen. Geïrriteerd maak ik dan plannen om (weer) in ‘t buitenland te gaan wonen. Maar dat hoeft dus niet meer.

Ik houd van de Eritrese en Ethiopische keuken maar at ‘t nooit zo lekker als bij Semai. Qua kruiden is deze keuken eigenlijk anders dan de meeste landen in Afrika. Dit komt omdat er al sinds duizenden jaren handelscontacten zijn (o.a. specerijen) met de landen rond de Rode Zee en India. Verder passeerde de koptisch-christelijke, moslim- en Europese cultuur de revue en dat heeft de keuken zo eigen gemaakt. Eritrea is een Italiaanse kolonie geweest en daardoor kan je daar vandaag de dag nog steeds makkelijk een bordje pasta of lasagne scoren, mocht je dat willen. Ik ben van plan om over een tijdje een keer naar Ethiopië te reizen; heb gehoord dat het kapot mooi is daar.

Een bruidsgerecht met Abessijnse thee

Ik begon met een kopje Abessijnse thee met kaneel en andere kruiden die niet te vertalen waren :-). Lekker en anders dan alle andere theeën die ik al dronk.

Ik heb één van de twee eigenaren, Amanyal, gevraagd om een mix te maken van alle gerechten op de kaart en zo geschiedde. Dit kwam ter tafel:

Met de Koning der Gerechten in de Eritrees-Ethiopische keuken; dorowot – een bruidsgerecht:

Dorowot is kip in de beste saus e-v-a-h. Een hele hoop uitjes gemengd met berbere (specerijenmix) zijn urenlang gegaard in tesmi (geklaarde boter die lijkt op de Marokkaanse smen of Indiase ghee) tot een goddelijke saus. Zachte kip en een eitje erbij en je hebt niks meer te wensen in je leven. Alles is gewoon goed. Een groter huis, of überhaupt een huis, een liefde om je leven mee te delen, een baan of een auto, voortplanting – al die zaken vallen in het niet als je dit gerecht proeft.

Nog een foto van de schaal vanuit een andere angle. Omdat ie zo mooi was. Kijk nou toch, wat een pracht:

De tartaar in het midden heet kitfo – dat is pittig gekruid rauw rundvlees. Hier wat minder rauw bereid dan normaal. Verder kregen we hamli (met spinazie), en tumtumo (linzen) en gekruid lamsvlees geserveerd. Je kan met z’n tweeën bijv. kiezen voor 3 vleesgerechten of 3 vegetarische gerechten en bent dan tussen de €15,- en €17,50 kwijt. Nee, niet per persoon. Maar echt voor met z’n tweeën. Dus nog delen door twee. Ja, ja mensen. Echt waar. Een los hoofdgerecht is tussen de €10,- en €14,-.

De Injera

En dan wil ik het nu even hebben over die zuurdesempannenkoekjes – injera ofwel taita. Die maken alles af, tillen eigenlijk al die gerechten naar een hoger level. Die doen alle verschillende hoopjes eten op die schaal, als een puzzel in elkaar vallen; die pannenkoekjes zijn de rode draad in deze keuken. Dat Koningsgerecht bijvoorbeeld. Dat is al zo vol en gelaagd qua smaken. En als je dan een hapje neemt met een stukje injera dan komt er ook nog een friszure smaak bij. En daar kan je dan weer meer happen door nemen dus dat is fijn want zoals te zien is op de foto’s had ik nog wel een weg te gaan.

Kijk dat doet zo’n pannenkoek ook:

Het zuigt alle smaken in zich op als een spons. Zalig.

Oh en nog even een tip. Als je wil blenden met de Eritrees-Ethiopische cultuur, lik je vingers dan vooral niet af na het eten. Dat is echt een no go. Veeg ze af aan een servet of was ze met zeep maar never met je eigen mond!!

Soort van toetje:

Koffie met popcorn

Deze keuken kent van oorsprong geen zoete (na)gerechten. Waar ze wel aan doen is een uitgebreide koffieceremonie na het eten. Superleuk als je met een grote groep komt. Dan ga je met z’n allen in een kring zitten en worden de koffiebonen gebrand in een pannetje en gemalen (met kruiden) waar je bij zit. Er wordt verse popcorn gepopt en het hele ritueel duurt makkelijk anderhalf uur. En eigenlijk moet je minimaal drie rondjes koffie drinken; eerder weggaan is onbeleefd. Het eerste kopje is het allersterkst. Vroeger deden ze zout of boter in de koffie totdat de Italianen naar Ethiopië kwamen en suiker introduceerde (alhamdulillah :-)).

Als je geen koffie drinkt, zoals ik (omdat ik daar helemaal wild van word) kun je ook een glaasje Araki nemen (ongeveer ‘hetzelfde als….je raadt het al….Turkse raki).

‘T leukste tafelkleedje:

Kunst aan de muur:

Samen met Liese Molenaar maakte ik voor de Volkskrant deze video over Semai:

Doe jezelf een lolletje en ga deze diamant ontdekken!

Achtergrondinformatie over de Eritrees-Ethiopische keuken haalde ik o.a. uit het Rotterdams Kookboek van Linda Roodenburg, één van mijn favorieten uit mijn kookboekencollectie!!!