Op misschien wel de meest regen- en stormachtige avond van het jaar rijd ik naar een vriendin in Utrecht. M’n leven wagend. Voor wat? Voor jullie natuurlijk (en mezelf). Sinds de permanente sluiting van Restaurant Rozengeur in Amsterdam-Buitenveldert was het hoog tijd dat ik op zoek ging naar een nieuw Iraans restaurant dat de moeite waard was.

Lekker loungen

We gaan naar Prins Caspian – een Iraans restaurant in een buurthuis in Utrecht Kanaleneiland. Een betere plek om deze donkere avond door te brengen had ik me niet kunnen indenken. 

Binnen liggen mensen te loungen in een soort bakken met Perzische tapijten en een laag tafeltje waar al het eten op staat. We nemen plaats en met de superaardige vrouwen die de zaak runnen overleggen we wat we het beste kunnen bestellen. Het wordt zo ongeveer alles op de kaart want ja waarom niet. Tegenwoordig weet je ook nooit hoe lang de horeca dit keer openblijft en dus kun je het er maar beter van nemen zolang het duurt.

Eerst komt er een bordje met losse verse kruiden op tafel, radijsjes, stukken lente-ui, witte kaas en een paar walnoten om alvast op te knagen.

En twee glazen doogh ofwel kefir. Ultra-verfrissende gezouten yoghurtdrank met munt.

Een drank die goed van pas komt bij Prins Caspian, want je wil alles opeten bleek later, tegen beter weten in. En zo’n drank helpt bij je spijsvertering. 

Iraanse kabab van de BBQ

In het weekend serveren ze bij Prins Caspian allerlei Iraanse specialiteiten van de BBQ. In de keuken staan Shirin en Sasan. Er komt kabab bargh op tafel van sappige stukken gemarineerde ossenhaas. En met donkere, knisperend knapperige stukjes aan de zijkanten door het grillen. Deze kabab smaakt een beetje zurig en dat is erg lekker.

De Kabab koobideh is gemaakt van schapen- en kalfsgehakt. Soms is deze kabab wat aan de droge kant maar niet bij Prins Caspian.

En dan, de spies die een plaatsje veroverde op mijn culinaire harde schijf: de joojeh kabab. Gemaakt van sappige stukken kip gemarineerd in citroen en saffraan. Deze joojeh is niet van deze wereld. Zurig, sappig en zo sensationeel in je mond dat je je afvraagt of dit wel kan en mag in een openbare ruimte. Is dit wel legaal denk je, terwijl je rustig verder eet, bedwelmd door al wat verder vanuit de keuken van de prins op jouw tafel is beland. Ook deze kip is weer met die fantastische krokante stukjes door het grillen.

Niet te missen mezzes: zeytun parvardeh & kashk-e bademjan

Maar dan. Nog meer redenen om zo snel mogelijk naar Kanaleneiland te gaan: de mezzes. We krijgen een flinke schaal gemarineerde olijven uit het Noorden van Iran en die gaat helemaal leeg. Zeytun parvardeh bestaat uit olijven gemarineerd in citroensap, tijm, munt, olijfolie, fijngehakte stukjes walnoot, granaatappelpitten en hele goede granaatappelmelasse. Gemaakt door familie in Noord-Iran. En dat maakt dat dit gerechtje net dat ene extra dat ervoor zorgt dat je terug blijft komen. Een goede granaatappelmelasse is zo verfijnd als goede wijn. En de meeste exemplaren uit de supermarkt kunnen daar niet tegen op.

De kashk-e bademjan bij Prins Caspian is één en al Iran. De gebakken fris geurende munt, de zachte aubergine, de goudbruine, gekarameliseerde uien en de saffraan. Meer Iran in één gerecht is er bijna niet. En, erg leuk: bij Prins Caspian krijg je ‘m met echte kashk. Meestal krijg je in Iraanse restaurants in Nederland yoghurt als topping omdat men bang is dat de gasten echte kashk niet trekken. Die is namelijk een stuk sterker van smaak, een beetje kaasachtig. Maar bij Prins Caspian proef je  kashk-e bademjan zoals ie bedoeld is.

En dat is zo fijn aan dit restaurant: er worden geen concessies gedaan. Zo kun je er doordeweeks terecht voor een broodje kalfstong omelet en staat er schapenvlees op het menu.

Wil jij toegang tot al mijn ontdekkingen? Word dan hier lid van het Mooncake Journaal.

Om alles een beetje in balans te houden dippen we het brood zo nu en dan in de mast-o-khiar – een soort cacık/tzatziki. De yoghurt met knoflook, zout en munt is vol en super romig.

Tahdig

De chelo (rijst) was op maar er kwam brood op tafel en stukken tahdig. Als je nog niet weet wat tahdig is: get with the program. Ik heb mijn leven inmiddels opgedeeld in een tijdperk voor en een tijdperk na mijn eerste tahdig.

For the people in the back: tahdig is de krokant gebakken bodem in een pan rijst. De pan wordt bedekt met bijvoorbeeld stukken platbrood, aardappelschijfjes, pasta en/of rijst en daar bovenop gaat, al iets voorgekookte, rijst. Die wordt dan verder gestoomd terwijl de bodem ultraknapperig wordt in een laagje gesmolten boter en/of olie. Als de laag goudbruin is, is het tijd om de pan om te kiepen op een schaal. Je hebt dan een berg rijst met daar bovenop een superkrokante laag waar mensen graag ruzie om maken. Ik in ieder geval wel. De tahdig bij Prins Caspian was gemaakt van platbrood, met knapperige rijstkorrels aan de onderkant en tilden ons nog verder naar ongekende hoogtes.

The Grand Finale

De grand finale van dit onvergetelijke feestmaal kwam in de vorm van het nagerecht. Saffraanijs met pistache dat ik niet eerder in mijn leven zo goed at. Ik stond op en begon te klappen. Was dit wel ijs? Moet dit niet gewoon een opzichzelfstaande nieuwe naam krijgen? In het ijs zat salep en dat maakt het lekker stretchy. Rozenwater, stukjes pistache en erop kauwen is heerlijk.

Naast de bar hield het personeel een afterparty met heel veel kabab en groenten van de grill en al het andere dat nog over was.

Tip: kom redelijk op tijd. Ik was er rond 20:30u pas en toen waren de rijst en het zelfgebakken brood op, wat waarschijnlijk, Prins Caspian kennende, wel de moeite zal zijn geweest.

Wil jij toegang tot al mijn ontdekkingen? Word dan hier lid van het Mooncake Journaal.