Boodschappen
We beginnen met brood
We beginnen met brood want daar houdt mijn vlakke land nou eenmaal heel veel van. Toen ik al een tijdje in het Midden-Oosten zat, wist ik nog steeds het woord voor brood niet; simpelweg omdat ik het bijna niet kocht. Ik at het wel als iets voor bij een gerecht maar niet echt als hoofdmaaltijd. Ik hoefde nooit een broodje kaas, broodje filet americain, of broodje zalmsalade te bestellen. En daar was ik eigenlijk best dankbaar voor.
Mijn ideale zaterdag in de Indische buurt begint tegenwoordig met een fluweelzacht flatbread (lawash) en een Turkse vegetarische pizza (geen lachmacun) van Bakkerij Kapadokya. Als je geluk hebt, komen ze nét uit de oven. Ze wikkelen het brood dan in een papier voor je want een plastic zak doet een vers brood volgens hen geen goed. De Turkse vegetarische pizza maken ze vers en met veel liefde waar je bij staat. Tomatensaus, verse spinazie, geraspte kaas en geitenkaas. Een minuutje in de oven en je kan het leven plots een stuk beter aan.
Soms doen ze weleens iets nieuws; iets anders. In de zomer verkochten ze bijv. huisgemaakte humus, baba ghanoush, tzatziki en meer van dat. En sinds een paar weken staat er voor het raam een gloeiendhete gietijzeren plaat waar ze op zaterdag gözlemes op bakken. Dat gaat er zo aan toe:
Göz betekent oog in het Turks en verwijst naar de bruine cirkeltjes die op het deeg verschijnen als het gebakken wordt op de hete plaat. Anderen zeggen dat het zo heet omdat het voor je oog gemaakt wordt. Je kan kiezen tussen spinazie-kaas of aardappel. Allebei verrassend gekruid; ze smaken echt weer anders dan alles wat ik daar al gegeten heb. En als klap op de vuurpijl maken ze tegenwoordig op donderdagen verse Manti (Turkse ravioli met yoghurtsaus).
Ze hebben nog veel meer andere heerlijke dingen; probeer vooral alles uit. De kunst is wel om hierna alle eetimpulsen die je in de Javastraat op je af krijgt te negeren en z.s.m. naar huis te gaan met je verse lawash/pizza e.d.; dan blijven ze het állerlekkerst.
Ze zijn ‘s avonds ook nog open en verkopen ook volkoren varianten van ongeveer alles wat daar ligt. Dus ook van de Turkse vega pizza (ik schrijf vega maar vind dit soort afkortingen eigenlijk niet te verteren; ook van termen als “stufi” en “vrijmibo” kan ik best boos worden, maar aan de andere kant: gemak dient de mens) en van het hartverwarmende volkoren broodje met ui dat je hieronder ziet. Lekker voor bij de soep!
En dan hebben ze nog rond Turks zuurdesembrood met sesam- en nigellazaadjes, stokbroden, Marokkaanse koekjes en nog veel meer.
Dankzij Kapadokya lijkt het net of ik een stel Turkse tantes om de hoek heb wonen die de tijd nemen om de hele dag bezig te zijn met het bakken van hun lievelingsdingen uit hun eigen land.
Kapadokya gaat veel verder dan de ronde, witte Turkse broden die we – hopelijk – inmiddels allemaal wel kennen. Dit is de Turkse bakker 2.0. Welkom in 2015.
Allen daarheen!
Update 2023: deze bakkerij is heropend, heet voortaan Cinar en is nog steeds in handen van de eigenaar van het restaurant aan de overkant.
Update okt ’19: bakkerij Kapadokya heeft haar deuren inmiddels gesloten. Klik hier voor een andere hele leuke bakkerij in de Javastraat in Amsterdam.
