Ik at, zag en overwon. Lissabon was heerlijk relaxed. Het weer wat minder (want de Atlantische kust) maar nooit zo erg als hier natuurlijk. Chille vibe en we waren te kort in Sintra; dat is een sprookje. Ga daar heen als je in de buurt bent en neem de tijd. Na een bezoek aan Sintra zou ik even wachten met de Efteling. Verder houd ik van de taal, Portugees is rauw. Ze houden van mierzoet, dat haat ik dan weer en vooral in de ochtend maar de gegrilde vissen en kroketjes met bacalhau maken een hoop goed. Fijn, fijn, fijn.

Steak sandwich als dessert

Norsige mensen hier en daar maar na een beetje prikken en porren kom je een heel eind. Ze hebben wel moeite met buiten de lijntjes kleuren, geen kaas van gegeten. Een verademing vond ik de cappuccino’s met slagroom en cacaopoeder en de lipton ice tea theezakjes in de cafés die we aandeden. Wat maken wij het onszelf toch moeilijk met slow filter coffee, wereldwijde barista kampioenschappen en theezakjes met allerhande infusions, yoga oefeningen en chakra’s erop. Wel leuk hoor om te weten waar een bepaalde koffieboon vandaan komt maar ook een teken dat we soms wat ver gaan met die welvaart van ons. Lissabon is arm, een hangroepjongere zoals jij of ik verdient soms iets van €400,- per maand bij een fulltime baan. Je ziet weinig kids een auto rijden. Geen tieners in mini coopers dus en maar weinig dikke auto’s. Die Portugezen weten wel beter. Ze hebben hun gedroogde stokvis, tram 28, pasteis de nata, Licor Beirão en eten als toetje steak sandwiches (wél weer compleet buiten de lijnen) dus ja, dan hoef je niet zoveel meer. 

Onze eerste avond kwamen we aan in ons appartement in Alfama, een oude volkswijk met heel veel smalle straatjes die steil omhoog lopen. Leuk als je aan je kuitspieren wil werken. De eerste avond aten we bij Satélite da Graca – een volksrestaurant in Alfama. We schoven aan bij een dronken Fransman die al een tijdje in Portugal woonde en maar bleef praten.

Soep voor de armen

Ik bestelde soep voor arme mensen; açorda à Alentejana. Met heel veel knoflook, koriander en brood. Ik vond het wel wat. Dat ik drie dagen daarna nog naar knoflook rook, deerde me niet. Dan weten de mensen tenminste dat ik in ieder geval wél goed gegeten heb. Schijt aan die geur. Wees blij dat je eten smaak had en draag de bijbehorende geur met trots, is mijn devies in deze.

Een recept van deze soep vind je hier. Ik genoot van de zalm want die was heerlijk vers en gegrild bovendien. En dan een paar simpele gekookte aardappelen, knapperige broccoli en een citroen. Niets meer aan doen.

Als dessert bestelden we leite creme en een zwaar lekker, smeuïg mokkataartje. Rollend naar huis; dat gaat gelukkig makkelijk met al die heuvels.

Portugese patisserie

De volgende dag verkenden we het centrum. We vonden de patisserie Confeitaria Nacional; één van de oudste in zijn soort, ze bestaan al sinds 1829! Reken je mee? Dat is bijna 200 jaar! Ze stammen uit de tijd dat mensen nog dingen te paard deden en kanonnen afschoten naar elkaar. Oude dametjes kopen daar – misschien dus hun leven lang al – het beste wat Portugal te bieden heeft op dit vlak. Veel zoete dingen zoals Pastéis de Nata maar ook heerlijke bacalhaukroketjes, pasteitjes met garnalen of kroketten met rundvlees. Je kan er ook uitgebreid lunchen.

En zo ziet het er daar uit:

Verschillende krokettensoorten en meer:

De etalage die mij naar binnen lokte:

Dit is wat er verder in etalages ligt daar:

Of gedroogd in de vorm van stokvis:

De plek waar ik dit at en dronk is erg mooi en rustig, heel fijn als je even wil ontsnappen aan de drukte van de stad:

In Alfama was dit, vlakbij de rommelmarkt op zaterdag. Campo Santa Clara heet het daar en er zit een klein omheind parkje met een huisje dat verse soep, zelfgemaakte taartjes en scones verkoopt en waar je onder de bomen een uitzicht hebt over de stad en zee.

Dit is ongeveer hoe een standaard ontbijt eruit ziet in Lissabon:

Of zo:

Niet iets waar ik op kan teren. Maar als je goed zoekt, vind je wel lekkere ontbijtjes hier en daar. Een hotel met een ontbijt dat ik gemist heb omdat ik vooraf had moeten reserveren en waar ik nog steeds om rouw is Palacete Chafariz D’El Rei. De ingang zit, net als bij een Marokkaanse riad, verstopt in één van de vele kleine straatjes van Alfama en daar binnenstappen is een verademing. Het prachtige gebouw was ooit een woonhuis van een 19e-eeuwse aristocratische familie en heeft uitzicht op de rivier de Taag. Gebrandschilderde ramen en een hoop antiek. Ze hebben een bibliotheek en een Spiegelgalerij met art deco interieur. Alles klopt, alles is fijn en ik kreeg het donkerbruine vermoeden dat dit in een vorig leven mijn residentie was. We mochten bij wijze van uitzondering even snel binnen kijken maar konden met geen mogelijkheid nog een tafel krijgen. Bel of mail ze even voor een reservering, ontbijt serveren ze alleen in het weekend voor gasten van buitenaf. Je kan ook gewoon een suite boeken natuurlijk. Ik denk dat het ’t mooiste, meest authentieke hotel is van Lissabon; een plek met een ziel. Een tipje van de sluier:

Nog een tip. Als je aan zee in Cascais bent en de gegrilde vis en pastéis de nata komen je inmiddels de neus uit ga dan naar Cafe Galeria House of Wonders. Beneden bakken ze chapaiti’s in hun steenoven en staat een uitgebreid vegetarisch buffet uitgestald. Als je helemaal door naar boven loopt kom je op het hippie dakterras waar je – als het goed is – in de zon kan genieten van je bordje gezond. Ze hebben ook overheerlijke taarten trouwens en produceren lekkere sappen maar daar wil ik me liever niet mee identificeren want dat doen alle andere foodies al.

Je kan ook naar het restaurant ernaast gaan, heet ook House of Wonders en genieten van de vegetarische Midden-Oosterse keuken met Syrische invloeden. Niet voor niets een hit in Cascais.

Dit is een overdosis Pastéis de Nata met kaneel:

Dit is LXFactory, een gebied onder een brug met winkeltjes en lekker eten:

 

In Portugal zijn ze gek op Dick Bruna en zijn crew:

Een beste boekenwinkel, ook bij LX:

Dit was een boerenmarktje onderweg naar Sintra met een overload aan worsten:

Arm diertje…

Dit is het landgoed dat om het kasteel van Sintra ligt. Een sprookje dus…

Tafeltje dek je:

Dat was het weer aardbeitjes van me. Zijn jullie al in Portugal geweest? Wat vonden jullie van de vibe daar? Het eten, de mensen etc.? Je kan er hieronder wat over kwijt…