Jongens en meisjes. In Delfshaven (Rotterdam) staat een huis. Een eethuisje welteverstaan. Het Eethuisje van Delfshaven. En daar moet je een keer naar toe.

Martin en Bea zwaaien er de scepter:

En deze mensen zijn goud waard.

Hij kookte ooit, in vervlogen tijden, voor Prinses Beatrix:

En zij is misschien wel de leukste gastvrouw die ik ooit ben tegengekomen. Bea is van het kaliber niet lullen maar poetsen en dan gecombineerd met een groot hart. Zonder Bea loopt daar alles in het honderd. Toen ze even ging zitten om met mij te kletsen was iedereen van z’n à propos en eigenlijk met name de gasten. Die komen voor hun prakkie maar ook net zo veel voor een gezellig praatje met Bea. Dat is bij de maaltijdprijs inbegrepen.

Kijk. Hier geeft ze een beetje van haar Tender Loving Care:

En als ik eerlijk ben…De laatste keer dat ik daar was, was ik eigenlijk best chagrijnig maar na een paar uur chillen met Martin en Bea, ging ik als een ander mens de deur uit. Naderhand kreeg ik van anderen te horen dat ik zo’n heerlijke energie had die avond. Zo ver reikt de invloed van Bea.

Bij het Eethuisje van Delfshaven staat elke keer weer wat anders op het menu. Dingen als biefstuk, stamppot, witlof, karbonade en zeetongen. De kip in ‘t pannetje, die eens in de twee weken gemaakt wordt, is de absolute bestseller. Jaren geleden, Martin en Bea doen dit nu al zo’n 22 jaar, stonden mensen tot buiten in de rij voor dat gerecht. Maar de tijden zijn wel een beetje veranderd. Inmiddels zijn er zoveel mogelijkheden voor afhalen en eten in de buurt dat dat niet meer gebeurt.

Wat wel gebeurt tegenwoordig is dat er regelmatig Japanse, Koreaanse, Australische, Zuid-Afrikaanse en Franse toeristen binnenwandelen voor een bord Hollandse pot. En ze zijn bij Martin in goede handen ondermeer omdat hij nagenoeg alles zelf maakt. Van de appelmoes tot de bouillon, de schnitzels en de appeltaart met boerenjongens en boerenmeisjes.

Die laatste at ik nog nooit eerder trouwens. Het zijn abrikozen gemarineerd in brandewijn en ik kon er niet van af blijven. Bea motiveerde me ook steeds om er vooral van te blijven eten. Zie nou toch dit fantastische grand dessert:

Nostalgisch met vanille-ijs, banaan in de rum, slagroom, zelfgemaakte appeltaart en chocoladecake met noten, ook van ‘t huis.

Daarvoor at ik gebakken aardappelen met nootmuskaat, kip uit de oven, witlof met ham en kaas en een beetje salade. En daar kwam deze fles bij:

Niet zelf gemaakt. Maar door die combi van gebakken aardappelen, Gouda’s glorie mayo en de geur van nootmuskaat, waande ik me weer even aan de eettafel van mijn moeder in het begin van de jaren ’90. Want eerlijk is eerlijk: dit soort kost eet ik eigenlijk nooit meer.

Ook dit vond ik:

Een beetje van Martin en een beetje van Maggi.

Delfshaven is een hele diverse wijk en de klantenkring van Martin en Bea is dat even zo. En toen ze een keer rijst op het menu hadden staan, reageerde een klant met Surinaamse roots redelijk geïrriteerd: waar was zijn prakkie? Dit at hij thuis al de hele week. Hij wilde zijn aardappelen.

Leuk detail: het vlees bij het Eethuisje van Delfshaven is halal. Zo kunnen de kennissen van de dochter van Martin en Bea ook komen eten.

Aardappelen zijn sowieso belangrijk daar. Als Martin een keer geen gekookte aardappelen gemaakt heeft zijn sommige klanten echt wel van de leg. En Bea vertelde me dat relaties hun faillissement zijn. Als vaste klanten een relatie krijgen komen ze vaak een stuk minder vaak langs omdat er dan thuis gekookt wordt. En dat moeten ze bij het eethuisje natuurlijk niet hebben.

Overigens houdt Bea iedereen goed onder de duim. Ze duldt geen gedoe in haar eethuis en klanten weten dat. Iedereen gedraagt zich en geeft haar respect – ook de mensen die zich buiten wel anders gedragen.

Voor iets meer dan een tientje ben je wel klaar bij het eethuisje. Of je moet luxe willen doen met zeetongen:

Het is de vraag hoe lang Martin en Bea nog doorgaan. Ze staan open voor een overname. Maar dat ze heel wat betekenen voor een hoop inwoners uit de buurt is me wel duidelijk geworden. Sommigen komen ook meerdere keren in de week eten omdat ze eenzaam zijn en het eethuisje echt nodig hebben voor hun welzijn. En bij Martin en Bea komt iedereen samen.

Het Eethuisje van Delfshaven is er voor eenieder wiens hart verwarmd moet worden. En voor al die mensen met trek in een prakkie.

   

Ik ga snel terug voor de legendarische kip in t pannetje! De video die ik met Xander Van Dijk / Eigenheimers  voor de Volkskrant maakte over het Eethuisje van Delfshaven vind je hier:

https://www.facebook.com/volkskrant/videos/vb.132272050127848/2411803905713817/?type=2&theater