We schrijven eind april 2017. Ik haast me richting de sporen van het inmiddels enorme Utrecht Centraal. Onderweg kom ik deze dame tegen:

Maar dan geplakt over de gevel van een winkelpand in Hoog Catharijne. Alle alarmbellen gaan rinkelen. Ik lees nog net de boodschap dat Comptoir Libanais naar Nederland komt.

Zou het dan nu echt gebeuren, dacht ik? Krijgen we eindelijk eten waar ik wat mee kan op (of om) een station in Nederland? Kan ik de veel te harde broodjes die je gehemelte openrijten, de zoute pasta’s en de artificiële salades voortaan links laten liggen en mag ik de fattoush, kibbeh & batata harra binnenkort van harte welkom heten? Ga ik dit écht nog meemaken in mijn leven?

Comptoir Libanais heeft meerdere vestigingen in Engeland en dit is de eerste locatie daarbuiten. Met een Libanese sharing is caring ervaring in de hoofdrol en een niet te missen interieur…Als je zo’n leuk interieur hebt, hoe goed hoeft je eten dan nog te zijn? Een heel klein beetje sceptisch was ik ook wel, moet ik toegeven. Ik dacht aan Bazar in Amsterdam en Rotterdam. Gezellig dat die bestaan maar de kwaliteit van het eten is nogal matig.

Zouden ze daar bij Comptoir Libanais in staat zijn om wat ze neergezet hebben in Engeland te kopiëren naar Nederland? Het interieur geloof ik nog wel maar het eten net zo laten smaken als daar? Het bestaat wel. Kijk maar naar McDonalds – troosteloos eten met de structuur van karton waar je alleen maar meer honger van krijgt. Ze zetten een clown neer om je dat z.s.m. weer te doen vergeten. En dat overal ter wereld. (Wie bedenkt zoiets? Echt.)

Bij Comptoir Libanais hebben ze geen clown nodig om je op te vrolijken, zo is gebleken. Half oktober was ik bij de opening en wat was dat leuk en lekker! Tony & zijn team zijn erin geslaagd de ziel van Comptoir Libanais op wonderbaarlijke wijze te teleporteren naar Utrecht. Wat een feest.

De allereerste mezze die ik proefde was de baba ganoush. Behoort tot Tony’s favorieten.

Sowieso wel lekker meestal. Maar deze was echt erg goed. Granaatappelpitjes, munt, sumac. Zo vol van smaak. En wat ik een cadeau vond waren de zachte stukken gerookte aubergine die nog door de mezze heen zaten – fijn voor de structuur. En lekkere extra vierge olijfolie.

Als je niks te doen hebt, weet ik iets leuks. Ga naar een supermarkt en koop een bakje baba ganoush uit een fabriek, neem die mee in je broekzak naar Comptoir Libanais en vergelijk ‘m met hetgeen je daar krijgt. Flauw misschien maar veel mensen hebben nog nooit verse baba ghanoush op en dit is een kans dit land daarin op te voeden.

Dit bord kwam ook nog voor m’n neus te staan:

De hummus met kikkererwten, paprikapoeder en peterselie bracht me in één klap terug naar de tijd dat ik in het Midden-Oosten vertoefde en de hele dag niets anders deed dan dit soort eten soldaat maken.

Ook nog geproefd: jawaneh – gegrilde kipvleugels met knoflook, citroen en granaatappelmelasse. Verrukkelijk. Mals en krokant en goed op smaak. Dat je per ongeluk in je eigen vingers bijt – dat niveau. Ik kreeg nog een verschrikkelijk lekker stuk manouche met halloumi en za’atar van Tony aangereikt. En elke keer als ik iets tegen hem wilde zeggen, zag hij dat als een sein me nog een stuk aan te reiken. Als hij zo wil communiceren vind ik dat natuurlijk prima.

Nog even over de falafel. Er bestaan twee soorten falafel op deze aarde:

1. De falafel die krokant is aan de buitenkant, goed gekruid en zacht en smeuïg van binnen – kortom een troostrijk balletje met een ziel.
2. De falafel die eigenlijk geen falafel mag heten maar gekaapt is door gezondheidsfreaks die vooral warm worden van de übergezonde kikkererwten die er in zitten en andere elementen als smaak, structuur en knapperte (mate van knapperigheid – nieuw woord, net bedacht) daaraan ondergeschikt maken. Dit balletje is zacht en weeïg en drijft je eigenlijk alleen maar verder weg van je essentie.

Natuurlijk (en gelukkig) serveert Comptoir Libanais de eerste variant.

De limonades zijn ook leuk daar. Ik dronk er één met munt, appel en citroen en proefde van de rozenlimonade. En ze hebben allerlei interessante cocktails met oranjebloesemwater maar ook met harissa en sumac. Vet. En ze serveren “kruidige Libanese warme chocolademelk met kaneel, tahina en halva”. #houopmetme #draagmeweg

Oh en de zoetigheden. Mi gado. Chocolade en tahina brownies, muhallabia (melkpudding met rozenwater en pistache), pure chocolade sinaasappel en kardemomtaart (say what?!), sinaasappelamandelcake en ijs met dadelsiroop en geroosterde noten of ijs met granaatappel en oranjebloesem…Nog niet geproefd. Wil nog terug. Ben trouwens ook benieuwd naar de Zeebaars Samké Beiruti – een geroosterde filet met koriander, tomaten en tahinasaus met saffraanrijst.

Even opstaan van de lange tafel met heerlijkheden, we gaan een rondje Comptoir doen.

De mannen van het fornuis:

Olijfboompje:

Goodies:

Máxima met fez:

Like.

Kijk dit dan:

De afdeling servies:

Het is niet alleen een kantine maar ook een souk dus. Overal potten tahina en jam met rozenblaadjes. (Nog niet alles is te koop op dit moment trouwens.) Alles wilde ik proeven en aanraken, proberen en mee naar huis nemen.

   

Nog een laatste foto om je meteen in de trein/auto/op de fiets/step/in de bolderkar te doen springen voor ‘t geval je nu nog steeds niet onderweg bent:

De Mooncake-rubriek op BNR Nieuwsradio terugluisteren doe je via deze link.