Sinds mijn jonge jaren in Amsterdam heb ik er een sport van gemaakt zoveel mogelijk tentjes uit te proberen op de Zeedijk. Die sport is, zoals jullie weten, enorm uit de hand gelopen.

Madurochinatown

In vergelijking met andere Chinatowns in de wereld is die van Amsterdam een Madurodamversie maar ik ben dankbaar voor wat ik heb. Stel er was geen Chinatown hier…dan at ik nooit dim sum op zondagmiddag. Of pekingeend in een gestoomd lotusbroodje. Of aubergines gevuld met vis. Of hatosi – een gefrituurd toasie, toastje dus met sesam en garnalen en dan dippen in chilisaus!!! Jaaaa…..zin in! Met een glaasje warme saké of een pot jasmijnthee. En groene thee of rode bonen ijs toe. En mochi als het er is!

(At je dit alles nog nooit? Dan is er echt werk aan de winkel! Stuur me een bericht en ik vertel je waar je heen moet op de Zeedijk en welke nummers op de kaart je niet mag missen.)

Over ijs gesproken: laatst at ik een heel erg lekker ijsje bij Tofani – een goeie reden om je toch, ondanks de totale toeristengekte, nog in het Zeedijkgebied te wagen. Daarna wandelde ik een stukje over de Kloveniersburgwal. Dat klinkt doodnormaal maar dat is het niet. Daar wandelen is bijna onmogelijk geworden: de stoep is te smal voor alle mensen die er lopen en de auto’s nemen je hielen mee als ze voorbij racen.

Maar ondanks de barre omstandigheden ontdekte ik een piepklein eettentje. Omdat ik, zoals zo vaak, al vol zat van ander eten, besloot ik later een keer terug te komen om te proberen. Het leek me wel wat.

Mijn eerste laksa

En zo geschiedde…het tentje bleek Maleisisch. Mijn laatste Maleisische culinaire herinnering (niet bij het tentje waar ik ‘t nu over heb!!) was laksa – een currysoep. De jongen waar ik bestelde zei: “Dit is erg pittig”. Ik zei: “So am I.”

Niet dus. Toen ik thuis kwam, opende ik de deksel, ademde, en kreeg een hoestbui van een kwartier. De zaadjes van de rode peper zag ik drijven in de soep. Die jongen had me moeten zien. Ik was tatta tot en met. Ik had weinig tijd die avond en moest weg en dus at ik gestaag door onder het mom van: het went wel. Het wende helemaal niet. Mijn maag ging kapot toen ik op de fiets zat.

Een beetje bang was ik wel toen ik afgelopen weekend terug ging naar de Wallen om Maleisisch te eten. Maar wat was het goed. Ik nam van alles wat en voelde me zo gelukkig.

Het is sowieso een lief klein tentje met een ziel:

Met mooie muurschilderingen met de vlag en de nationale bloem daar:

Dit tentje bestaat 11-12 jaar en de eigenaren hebben er een stukje van zichzelf in gelegd en dat merk je. En dat is leuk want dat maakt dat je je ergens thuis voelt.

Ik vond deze turtle erg lief:

Twin towers:

Grachtenpandjes:

En een tafereel in het oude Hongkong:

When Malaysia meets Hongkong

De eigenaren van restaurant Nyonya zijn een stel. Hij komt uit Maleisië en zij komt uit Hongkong. Ze ontmoetten elkaar in Amsterdam. Nyonya is de naam voor de dochters die 400 jaar geleden geboren werden in Maleisië uit Chinese immigranten en Maleisische vrouwen. Het Chinese idee dat mannen moesten werken en vrouwen thuis bleven, zorgden ervoor dat nyonya’s culinaire experts werden die de Maleisische keuken combineerden met typisch Chinese ingrediënten.

De gerechten in Maleisië verschillen per regio. Delen van Maleisië die dichtbij Indonesië liggen, serveren gerechten die vaak wat zoeter smaken. En er wordt veel kokos, chili, koriander en dille gebruikt. De gerechten met een Thaise invloed smaken wat zuurder en pittiger. Verder wordt er veel koenjit, laos, limoenblad en pandanblad gebruikt.

De Nyonya keuken is bewerkelijk omdat er heel veel kruiden en specerijen tot pasta’s worden gemalen. Zie hier:

In de keuken van Nyonya gebruiken ze mondkapjes als ze met de chili’s aan de slag (maar ook in het algemeen in de keuken, uit hygiënisch oogpunt) zodat ze niet out gaan van die scherpe chililucht. De Maleisische keuken gebruikt veel verschillende soorten chili’s – voor elk gerecht weer een andere.

Gepersonaliseerde stoelen:

Gepersonaliseerde eetstokhoesjes:

Sarsae is een frisdrank die ook wel rootbeer wordt genoemd:

Rook best raar, een beetje naar mondwater maar smaakte weer anders. Best verfrissend.

Teh tarik

Mijn voorkeur ging uit naar de teh tarik – een subtiele Maleisische zwarte thee met melk en suiker die aan Pakistaanse/Indiase chai doet denken. Kijk, een helikopter view van mijn tafel (rechtsboven zie je de chai):

Wat zo geweldig is aan de Maleisische keuken is dat je niet hoeft te kiezen tussen Thais, Chinees of Indiaas omdat Maleisisch eten door al die landen beïnvloed is en je in elk gerecht wel iets terug proeft. Fantastisch!!!

Een overzicht

We gaan even alle gerechten langs.

De roti canai was warm, knapperig en dan die curry erbij…het leven kan soms zo simpel zijn. En dan zijn er nog mensen die droge crackers met fabrieksjam eten. Why?! Als je ook dit kan eten…

Hap, hap, hap:

Elke hap dopen in die heerlijke currysaus:

Kijk. Kijk naar dit gerecht. Kijk het aan, kijk ‘t in de ogen:

Je ziet dit en je weet dat het goed is. Het heet char kway teow – nr 25. Onthoud dat en bestel het.

Deed me denken aan pad thai maar wel anders. Errug lekker. Met hele dikke vette platte noodles. Chewy en alles. Verder garnalen, kip, vissticks (niet van Iglo) en taugé…

Schijnt een tijdrovend werk te zijn om deze vissticks te maken – de vis moet gemalen worden en gestoomd en gekruid enz. enz. Dat duurt uren.

De ultieme troostsoep

Deze soep is een kunstwerk:

Een klassieker uit de Nyonya keuken.

Goed gevuld met ei, noodles, knapperige taugé, gefrituurd brood, kip, rijststicks en grote stukken tofu puffs (gefrituurde blokjes tofu) volgezogen met de smaakvolle soep die o.b.v. kokoscurry en met kerrieblad gemaakt is. Pittig maar met de zachtheid van kokos.

Deze laksa is niet zomaar een soep lieve vrienden!

Deze laksa maakt het verschil op een zware dag waarin alles tegenzit! Het verschil tussen het leven nog net trekken of schreeuwen: “Laat me alsjeblieft! Schiet me maar lek! Draag me weg!” Als je deze soep eet, voel je je getroost. Je denkt: “er is dus toch iemand die mij begrijpt. Ik ben niet helemaal alleen op deze wereld. En ik kan nu, als ik wil, op eigen kracht uit mijn slachtofferrol kruipen en weer normaal gaan doen.”

Met de lekkerste croutons tot nu toe:

Die bak wilde ik eigenlijk stiekem meenemen en thuis op de bank opeten. Lekker groot die baksels en daarom worden ze niet zo snel zompig. Wat is de toegevoegde waarde van zo’n piepkleine supermarktcrouton van 5x5x5mm die verdwijnt zodra je ‘m in je soep gooit? Nooit begrepen. Die voeg je toch toe voor de structuur? Of heb ik iets gemist en is nat brood voortaan een superfood?

Lady’s fingers

We hebben het nog niets eens gehad over dit gerecht dat ook nog even ter tafel kwam: beef met lady’s fingers.

De lady’s fingers waren smooth maar niet slijmerig. Zacht van binnen en van buiten nog knapperig. Met een beetje chili en ontzettend mals rundvlees.

Terwijl ik dit schrijf krijg ik weer zoveel zin in dit eten! En het mooie is dat ik nog restjes in mijn koelkast heb staan die ik zo zachtjes opwarm en opeet! Ook heb ik de curry ingevroren. Wat ben ik toch een slimme, weldoordachte vos!

Dit is de leuke eigenaresse:

Een hele lieve vrouw die de sterren van de hemel kookt in één van de kleinste keukens die ik tot nu toe zag.

Het gerecht op dit visitekaartje (nasi lemak nyonya) moet je ook beslist een keer proberen. De minister-president van Maleisië eet het daar ook altijd als ie in Amsterdam is.

Als je nog zin hebt in een toetje dan kun je nog een  melon ice cream stick bestellen. Of je gaat naar Tofani, 1 minuut verderop.

Voor mijn culinaire rubriek op BNR Nieuwsradio maakte ik een item over Nyonya. Terugluisteren doe je hier.