In het pakket dat ik ontving voor de Foodblogger van het Jaar verkiezing zat een kookboek met de naam ‘De geur van witte rijst’ – een  verzameling van Indische eet- en kookherinneringen. Erg fijn want ik ben gek op Indisch eten! In de keuken van mijn moeder stond vroeger altijd de bijbel die je hieronder ziet en een tijdje terug deed ze me haar loeizware wadjan cadeau waar ik veel plezier van heb en die nu geolied en wel, in mijn keukenkast staat.

Zelf een hele rijsttafel maken heb ik eigenlijk nog nooit gedaan. Ik ga daarvoor liever naar de toko omdat veel gerechten lang moeten smoren en ik jong en dolzinnig ben en daar vooralsnog het geduld niet voor op kan brengen. Het enige dat ik wel zelf maak is gado gado. Een vriendin van mij met een grote liefde voor Indisch eten stuurde me ooit een gado gado-pakket op toen ik in het Midden-Oosten woonde, want ja, ga daar maar eens op zoek naar een toko. Er zat een zakje ongebakken emping in die ik zelf vers kon bakken en een mix om een heerlijke pindasaus mee te maken en volgens mij zelfs een hele goeie ketjap. Rijst en groentes kon ik daar wel krijgen en dus brouwde ik er dit van:

Later belandde ik nog eens in een uithoek van Tel Aviv waar heel veel Eritrese en Ethiopische vluchtelingen leven. Die komen via een barre tocht door de woestijn van Egypte het land binnen en krijgen dan vaak een werkvergunning maar verder niet zo veel. Sommigen spelen het klaar genoeg werk te vinden om een woning te kunnen huren, anderen slapen gewoon op grasvelden rondom het busstation daar. Omdat er verder niet echt omgekeken wordt naar die mensen, is daar dus een levendige gemeenschap ontstaan die z’n eigen gang gaat en waar je je echt helemaal in Eritrea of Ethiopië waant. Je weet echt niet wat je ziet, er is daar nauwelijks een Israëliër te bekennen. En overal wordt handel gedreven!

Ergens in een zijstraatje ontdekte ik toen een Filipijnse supermarkt met snacks. Ik wist echt niet wat me overkwam want inmiddels had ik me door een heleboel falafel, hummus, sabich en wat nog meer heen gewerkt en ook dat gaat soms vervelen en toen stuitte ik dus op dit:

Wat een feest! Loempia’s, sticky rice cakejes, lekkere onde onde en bapao. Het werd een blijde dag.

Maar een lontong rames speciaal kon ik daar echt wel op mijn buik schrijven en was één van de weinige culinaire dingen die ik daar miste.

Ik liep voor het eerst bij Betawi naar binnen toen ik 19 was en nog niet zo lang in deze snode stad woonde. Ik was weinig gewend, kwam net uit Eindhoven waar toen niet bijster veel te halen viel, zeker niet op het gebied van eten, en ik keek mijn ogen uit. Zo dronk ik voor de eerste keer saké, at ik opeens mixed dim sum schotels met hatosi (Chinese garnalentoast), rotirollen, wantansoep, rendang, perkedel jagung en gifgroene plakken sponscake na, of baklava, of spekkoek, of dadar gulung en allemaal alsof ik nooit anders gedaan had. Ik haalde m’n hart op hier.

Betawi is één van de adressen die mij, na een aantal jaar weggeweest te zijn uit Amsterdam, nog steeds is bijgebleven. Je eet daar briljante borden rames en de rendang heb ik nooit lekkerder geproefd. Daar zitten zoveel lagen smaak in, als je die rendang eet weet je letterlijk niet wat je meemaakt. Je vraagt je echt af wat er in godesnaam allemaal in zit! Ketoembar, komijn, kemiri, trassi, gember, koenjit, sereh, salam, zoiets? En het vlees is ook nog eens mals, ook lang niet evident.

Kijk, hier zie je ‘m, ‘t schaaltje bovenin:

De gado gado is fabuleus. Sowieso word ik altijd blijmoedig van dat gerecht. En wat ik zo heerlijk vind aan een bordje rames, is dat alle sausjes, kruiden en smaken in elkaar overvloeien en dan samen één grote smaakfinale vormen. Hieronder zie je de vegetarische variant:

En dan bestel ik ‘m meestal met longtong (blokjes kleefrijst) want die blokjes zuigen al die verschillende smaken in zich op. Wat een uitvinding is dat! Wie dat bedacht heeft! ‘T doet me ook denken aan Ethiopische injera die geven een soortgelijk effect. Daar schreef ik eerder een ode aan in deze post.

Even een totaaloverzicht:

Betawi bestaat dit jaar 30 jaar en dat is natuurlijk niet voor niks. Ze zitten aan de Admiraal de Ruyterweg 337, vrij diep in Bos & Lommer maar ik ga er nog regelmatig heen, al kost het me een dik half uur om daar te komen.

Afhalen kan natuurlijk ook:

Hier zie je de moeder des huizes pangsit (gefrituurde deegvlinders) vouwen:

De vulling voor de pangsit:

En in de zomer hebben ze een heerlijke achtertuin waar je lekker uitgebreid kan gaan zitten eten tussen allerlei bloemen, planten, bomen en kruiden. Bij minder weer moet je het met de wandschilderingen doen, ook leuk:

De lieve mensen die dit eetfestijn mogelijk maken:

Zie je die opgestapelde witte bakken? Die zitten vol met heerlijke boemboe’s waar een ieder een fijner mens van wordt. Het is echt zo. Hoe kun je ook anders als je dit voorgeschoteld krijgt:

Wat dan uiteindelijk dit wordt:

Zo lekker is het dus. Ze doen trouwens ook catering – een erg goed idee voor een feestje als je ‘t mij vraagt.

Ga daar gauw een keer langs! Ook als je helemaal op Ijburg woont. Of in Zuid-Oost. Of in Ter Aar, Soest of Sittard. En 5 kinderen hebt en een fulltime baan in Groningen. Regel het gewoon.