De knaap en het schip

Een tijdje geleden kruiste een leuke knaap met enorme ogen mijn pad. We hadden een paar dates en lachten wat af. Hij woonde in museum Het Schip en op een dag overtuigde hij me daarnaartoe te komen. Ik, woonachtig in Oost, dacht eerst: ik kijk wel uit, maar brak later met mijn wetten en bezwaren en liet me overreden. We zouden zijn lievelingskomedie Happiness kijken en bovendien pochte hij met een hoog & lekker bed en dat het warm was daar. Ik nam mijn museumjaarkaart mee en voor ik het wist liet ik me openbaar vervoeren richting de Spaarndammerbuurt. Het was een donkere, natte februariavond en gewapend met paraplu haalde hij me op bij de bushalte. Ik wachtte op hem onder de luifel van een verlopen, bruin rookcafé. Het soort waar je bij binnenkomst accuut de aanslag op je longen voelt en waar alle mensen hese sherrystemmen hebben. We liepen een paar minuten onder zijn plu. Eenmaal aangekomen in het museum wachtte er een reusachtig rood glas wijn op me (zo’n enorme kelk van de Xenos waar een hele fles in past, je weet wel), en een knusse gaskachel en dit alles onder het genot van een man met de beste baard tot dan toe.

Perzische heerlijkheden

De ochtend erna maakte hij een enorme bak, of bijna een schaal, yoghurt voor me (daar paste dan weer een heel pak yoghurt in) met bananen en superfoods. Ik ben superfoodmoe, vind ze inmiddels stommig en vervelend en ik ben ook niet dol op bananen in yoghurt maar dat deed er op dat moment weinig toe. Alles wat ik die dag bedacht had te doen, liet ik na en ik had de tijd van mijn leven in dat museum. Een paar uur na het eten van de enorme poel yoghurt die nooit op leek te komen, kreeg ik toch weer honger. Als een jager in de prehistorie verdween de jongen om eten voor ons te zoeken. Het beste en lekkerste eten zei hij. Dit was een belangrijk moment. Als hij nu terug was gekomen met viezig voedsel was alles kapot gegaan. Stel hij kwam terug met een Tijger wit, blikjes leverpaté en kokosbrood. Die idee maakte me zenuwachtig. Ik hoorde hem de trap oplopen in het gehorige trappenhuis en toen hij binnenkwam, keek ik nonchalant op en deed ik alsof ik me maar wat goed vermaakte bij het gaskachelvuur. Ik pakte het plastic witte tasje uit en zag dingen die ik nooit eerder zag. Hij had eten gehaald bij een Perzisch tentje en bracht me bakken met bijzondere hummus, gele auberginespread met yoghurt, een salade van rode linzen, een wrap met falafels en zo kan ik nog even door gaan. Dingen die ik in mijn tijd in het Midden-Oosten nog niet eens op had. Ik keek op naar hem en toen zag ik het. Die twinkeling in zijn enorme ogen bij het gadeslaan van dit soort eten: eten met een ziel, eten dat met liefde gemaakt is, eten met een verhaal…Toen ik klein was (ik denk 5) at ik voor de veertigste verjaardag van mijn moeder in een chique restaurant. De ober vroeg of ik een kroketje met friet wilde. Ik bedankte en bestelde sliptongetjes en liet geen snipper liggen. Ik keek wel uit. Mijn vader keek naar me terwijl ik de vis at en zei dat hij het maar wat leuk vond dat ik zo van eten kon genieten. In de man met de Manga-ogen had ik mijn partner in crime gevonden.

We aten zoals alleen Vikingen dat kunnen na maanden op een schip met droog brood te hebben geleefd en het werd een feestelijke namiddag. De knaap en ik hebben ons inmiddels door kilometers voedsel heen gewerkt.

Natuurlijk wil ik deze Perzische parel maar wat graag met jullie delen.

Le Sud

Le Sud vind je in de Amsterdamse Spaarndammerbuurt (UPDATE: inmiddels zijn ze daar weg!) en op de Haarlemmerdijk. Voor mij een eindje weg maar al moest ik een vertraagde Sprinter én een Regioliner pakken om er te komen dan had ik dat nog gedaan. Buiten hangt een bord met een redelijk droge menubeschrijving waarvan je misschien zou denken dat ken ik allemaal al lang dus why bother? Maar de buurt weet wel beter: do bother! Le Sud is de enige in zijn soort. Ik ken geen andere plek in Amsterdam en zijn wijde omtrek waar je zulke verfijnde salades kan krijgen als bij Le Sud. Maar ach, wat had je ook verwacht: Perzen zijn de Koningen en vooral Koninginnen van de verfijning.

Pracht en praal

Wanneer je er binnen stapt zal het waarschijnlijk als volgt gaan.

1. Eerst zie je dit:

2. Je stapt dichter en ziet dan dit:

3. Je voelt je overweldigd en weet niet waar je het hebt. Gelukkig mag je hier alles proeven:

We zoomen even in op hetgeen hierboven geproefd wordt:

Vegetarische mezzes

Dit is kashkeh bademjan – de gele auberginesalade waar ik het eerder over had. De salade is lekker fris door de kashkeh (gefermenteerde yoghurt of crème) die er bovenop ligt. De aubergines zijn zacht gegrild en met een beetje knoflook en kurkuma (soms gebruiken ze safraan), en niet te veel olie – een fout die al snel  gemaakt is bij dit soort salades.

En hier nog meer aubergines omringd door zeeën van olijfjes:

Een frisse spinaziesalade (borani) bestrooid met kruiden en rode peperkorrels zie je hieronder. Rechtsonder kipballetjes en rechtsboven hummus:

Even over die hummus: ze maken daar ca. zeven verschillende soorten. Hummus met walnoten, nigellazaadjes en mango, hummus met peterselie, hummus met paprika, hummus met aubergine, hummus met koriander en pittige hummus. Allemaal even smakelijk opgemaakt, een fissa voor het oog! De rode spread met linzen mag je ook zeker niet overslaan.

Tenslotte hieronder nog een zoet gerechtje, kedu, dat ik jullie niet wilde onthouden; sappige pompoen met kokos:

Kuku sibzamini

Oja en: ze verkopen er broodjes falafel voor €3,50 per stuk en kuku sibzamini, een smeuïge aardappelkoek uit Iran. Alles kopen, alles proberen – je gaat het leven er beter van snappen.

Voor mijn rubriek op BNR Nieuwsradio maakte ik een item over Le Sud. Terugluisteren doe je hier.