Vrienden, hoe is het dan? Ik ben best moe want sliep laat. Werd ook laat wakker maar ben geen 13 meer. Ik schrijf dit, ietwat verlept, op een leeg terras, op een kale man na dan. Straks eet ik tofu die ik ga frituren in de loei-zware wadjan die mijn moeder me ooit gaf. En zo slijt ik mijn dagen. Continu denkend aan de volgende maaltijd die ik ga eten. Hij loopt weg. De man. Nu heb ik het terras voor mij alleen, dat wordt genieten.

Eindhoven culinair

Een nieuwe week, een nieuwe dag en tijd voor een nieuwe plek om te gaan eten. Onlangs stuurde een vriendin een berichtje. “Jon, trouwens, er schijnt een Indiase eettent te zitten op de high tech campus in Eindhoven. Geen idee of het wat is maar goed.” Ik alles uit mijn handen laten vallen en daar direct heen gesjeesd. Want High Tech in Eindhoven betekent ook Indiase expats en dat gecombineerd met eten moest haast wel iets goed opleveren.

Eindhoven mag in zijn handen knijpen want de culinaire keuze is daar inmiddels redelijk reuze. Toen ik daar opgroeide in de jaren ’90 met de Snorkels, Boes boes en Jim’s toko kwam je niet veel verder dan een biefstuk met pepersaus en friet met frikandel. Chinees en Grieks. Carpaccio bij een Italiaan. Een Indiër. Zoiets. Nu kun je er helemaal los. Met tajines, injera, Syrische shawarma, narenj palauw en muhallabia. Er is weinig te gek voor de lichtstad.

Indian delight

Een nieuwe groep inwoners die best wat culinaire invloed uitoefent aldaar zijn de Indiase expats die bijna allemaal op de High Tech Campus werken. Toen deze expats gevraagd werd wat ze nog misten in hun habitat was het antwoord: goed Indiaas eten. En dat zijn ze toen gaan regelen daar. Een tijd lang werd er gezocht naar een Indiase chef waar de community achter stond.  Dat werd Raghu die daar voortaan vijf dagen in de week aanwezig is vanaf 06:30u ‘s morgens en zich een slag in de rondte kookt. Want: het Silicon Valley van de Lage Landen heeft honger.

En dus roert hij wat af in zijn pannen en bij voorkeur doet hij dat met een enorme roeispaan:

De specerijen worden eerst gebakken in de olie. Gedroogde chilipepers, komijnzaad, laurier, groene kardemom, kruidnagel enzoverder enzovoort. Tadka heet dat ritueeltje:

Op een dag gaan er tientallen kilo’s ui doorheen:

Uiteindelijk komt alles terecht in deze pannen. Toen ik er was heb ik getracht een gevulde pan mee te smokkelen onder mijn trui maar dat mislukte want het ding was nog te heet:

Elke werkdag liggen de nanen met gesmolten ghee weer klaar om opgegeten te worden:

Prinses Anardana

Heb je dit al in je keukenkastje trouwens?

Dat moet wel eigenlijk. Dit is een must have. Anardana is gemaakt van zongedroogde granaatappelpitjes van een zure soort granaatappel. En dus is dit poeder lekker bij van alles en nog wat. Voor in curry of chutney bijv. of over een bol groene thee-ijs bedenk ik me nu terwijl ik dit schrijf. Jammer dat dat nu niet in m’n vriezer ligt, die bol. Anardana heeft wel wat weg van sumac. Als er nog een prinses van Oranje bij zou komen zou die ook Anardana kunnen heten. Amalia, Alexia, Ariana en Anardana. Klinkt niet gek al zeg ik het zelf.

Heimwee verdwijnt waar Raghu verschijnt

Elke werkdag rond een uur of 12 komen de arbeiders tezamen om hun heimwee weg te eten met het Indiase homefood van Raghu:

Er wordt ook wel gezegd dat het eten van Raghu smaakt zoals het eten dat de moeders van India maken. Heimwee verdwijnt waar Raghu verschijnt. Soms krijgt hij op zijn beurt plastic bakjes gevuld met heerlijkheden van zijn klanten. Als een moeder uit India op bezoek is, kookt ze vaak voor haar slimme kind en dat eten mag Raghu dan proeven. Oh, joy.

De potten en pannen staan elke doordeweekse dag weer klaar:

En het meeste gaat op:

Sommigen nemen wat extra mee zodat ze ‘s avonds ook nog wat hebben.

Samosa’s:

Waar een pracht van een samosa chaat van gemaakt wordt. Kijk ‘m shinen in de felle zon:

Al het eten was lekker!!! Al die smaaklagen…Niet te zuinig. Pittig, hartig, zuur, zoet, zout, alles wat je kan proeven met die papillen van je, proef je. Bovenin de bak hieronder ligt  rajma dal, een curry met kidneybonen, oorspronkelijk uit Noord-India. Verder allerlei soorten curries met kip, garnalen en vegetarische kofta van kikkererwtenmeel, ook een winnaar, dat gerecht. En rechtsonder een egg roll die ter plekke in elkaar geflanst werd.

Denk even aan een gemiddelde Nederlandse kantine. Met frikandelbroodjes, glaasjes melk en boterhammen met Becel. En zet deze kantine daarnaast. Hahaha. Geen wonder dat de Indiërs hun eisen zijn gaan stellen.

High tech curry aan de Dommel

Bij mooi weer eet je dit alles aan een picknicktafel aan het water. En dat geldt dus niet alleen voor mensen die op de campus werken. Iedereen kan daar voortaan los alleen weten veel mensen dat niet. Vroeger, toen de HTC nog een Philips campus was, had je een pasje of afspraak nodig. Nu kan elke entiteit met trek dat terrein op gaan en z’n buik rond eten. Dus doe dat Eindhovenaren en eenieder die ook maar een beetje in de buurt komt. Geniet hiervan zolang ze er nog zijn, die expats.

Samen met Robin Bekker maakte ik voor de Volkskrant deze video over Love my Curry:

https://www.facebook.com/volkskrant/videos/1880192332002469/?hc_ref=ARSAtm91Ru4CMsJW_pMqRGEyLPHZmsjDa63JxUPCItrr79Zu9ezR-2k1cK1So-NFtRs

Love My Curry